Rozdział XXIII - Znajomość wstecz

Zamknąłem za sobą drzwi do sypialni Larry z uśmiechem na twarzy. Zszedłem na dół swobodnie schodząc, a raczej zeskakując ze stopni. Czułem się dziś wyjątkowo dobrze, ponieważ ostatnimi czasy wydarzyło się tyle dobrego. W głowie wciąż mam tego całusa od Larci, rany mi już nie dokuczają, a sprawa morderstwa Amandy dobiegła końca i można znów wrócić do tego co było na początku. Seattle nie słynęło tak jak w Miami z pięknej pogody, ale dzisiaj było inaczej. Gorące słoneczko pojawiło się na niebie. Poszedłem skorzystać z tego na świeżym powietrzu. Usiadłem sobie przy fontannie i znów przypomniał mi się ten las. Było w nim coś co mnie do niego przyciągało. Nie wiem co, ale będę musiał to sprawdzić. Jednak nie teraz. Wolałem trochę odpocząć.

Mój relaks nie trwał długo kiedy zauważyłem Hendersona. Już dawno przyzwyczaiłem się do jego obecności, ale było nie mniej dziwne, że przechodził przez ogrodzenie górą. Wracał z lasu. Nasunęły mi się dwa pytania. Dlaczego łamie zakaz? Po co tam wraca skoro ma nieprzyjemne wspomnienia? A może on tam coś ukrywa? Wyglądał na przygnębionego. Usiadł sobie na ławce i tępo patrzył się na tryskające wodą zraszacze ogrodowe. Miałem już do niego podejść, ale Terence poprosił nas do jadalni.

Nie wiem co tu się działo, ale było to przerażające. Atmosfera przy stole bardziej grobowa niż zawsze. Schmidt’a nie było. Znów jadł u siebie. Chyba nie chciał jeść wśród ludzi wiedząc, że jest ktoś jeszcze kto zabił jego rodzinę. Co było dziwne. Kayden zaczął stołować się przy tym stole. Zajął miejsce Mandez. Wdał się z Peną w rozmowę. Maslow jedną ręką na oślep nabijał groszek widelcem, a drugą ręką wysyłał sms-y.

Larra została jedyną kobietą przy stole. Henderson, który siedział naprzeciwko niej zachowywał się dziwnie. Czasem na nią zerkał, a ona chyba udawała, że tego nie widzi. Chciała sięgnąć po sos, który stał obok niego.

- Panie Henderson, mógłby mi Pan podać sos?- spytała go. A ja oniemiałem. Byli przecież na Ty, a teraz zwróciła się do nie go na Pan suchym tonem. Coś mi tu nie grało. Ten jednak mało zdziwiony tym zwrotem bez słowa podał jej wazę.- Dziękuję.- zupełnie tego nie ogarniałem. Jakby ich znajomość uwsteczniła się w ciągu jednego dnia. Powinienem się cieszyć, ale mój mózg wysyłał informacje Zbadaj to, Chris.

Pierwsza od stołu odeszła Larra. Martinez zabrała jej naczynia. Potem po kolei Maslow, Sullivan, Pena… A ja zostałem sam na sam z Hendersonem po tym jak Martinez również opuściła jadalnie. Zostawiła nam tylko szklanki do picia. Henderson nalał sobie wody. Jednak po chwili zawołał Dorę.

- Doro, proszę cię… Daj mi coś mocniejszego.- kobieta przytaknęła i za chwilę podała mu szklankę z alkoholem.

- Niech Pani od razu przyniesie wszystko.- poprosiłem. Zaskoczona gosposia przyniosła mi po dwóch minutach całą butelkę brandy, którą pił Henderson.

- To super… nie będę pił sam.- powiedział natychmiastowo opróżniając zawartość kieliszka.

- Taaaak.- potwierdziłem nieszczerze. Nalałem sobie trochę na dno. Wziąłem łyka i odstawiłem. Nie miałem zamiaru upić siebie. Miałem zamiar upić jego.- Proszę się częstować.- podałem mu butelkę. Chętnie skorzystał wzruszając ramionami. Ja nadal ślęczyłem nad tą resztką, która mi została, bo nie lubiłem brandy za to on żłobał to jak maratończyk wodę po maratonie. Ze skrzywioną miną oparł głowę na łokciu. Pół godziny i był dość wstawiony.

- Wie Pan co?- zaczął rozmowę na nowo.- Czasami się zastanawiam czym jest życie. Bo moje życie to ciągły strach. Strach przed czymś, że coś się może wydarzyć, coś złego może mnie sięgnąć… coś mi się stanie albo komuś się stanie. Czasami człowiek boi się jutra, czasami i samego siebie.- przymknął na chwilę oczy, a później znów je otworzył.- Larry się nie boję, ale Pana to już tak…

- Boi się mnie Pan?

- Boję się Pana, że mnie Pan o coś oskarży, bo czuję, że mnie Pan nie lubi. Boję się o Kendalla, że sobie jednak coś zrobi, a mi nie wybaczy. Boję się najbardziej Maslow’a, bo chce mnie załatwić.

- Myślę, że to tylko taka pogróżka, bo jest na Pana zły.- oznajmiłem.

- Nie zna go Pan. Jeśli Maslow chce żeby tak było to tak będzie. Jeśli mówi, że tego pożałuje, to tak się stanie. Ale on też się mnie boi, bo ja też na niego coś mam.- uśmiechnął się złowieszczo.

- Co takiego?- zaciekawiłem się.

- Ja myślę, że Pan wie co to jest. Musi Pan poszperać w pamięci, Panie detektywie… Jeszcze raz mi podskoczy, a nie ręczę za siebie. Fakt. Mam dużo rzeczy na sumieniu, ale nie zaszkodzi jeszcze jedna.

- Co to znaczy dużo rzeczy na sumieniu?

- Mamy dzisiaj wyjątkowo piękną pogodę. To musi coś znaczyć…- rozmarzył się ekspresowo zmieniają temat.- Coś się stanie. Czuję to.

- A może mi Pan powiedzieć co Pan robił dzisiaj w lesie?

- A skąd Pan wie?- podniósł brwi.- Widział mnie Pan?- kiwnąłem głową.- Wiedziałem żeby zrobić to nocą, ale gówno bym wtedy zobaczył.- zaśmiał się.- Puści mnie Pan na godzinę żebym kupił noktowizor?

- Dam Panu noktowizor jeśli mi Pan powie do czego jest potrzebny.- skłamałem.

- Nie mogę Panu powiedzieć, bo mi to Pan zabierze.- odpowiedział. Powoli zaczynałem mieć tego dość. Zachowywał się jak małe dziecko. To jego owijanie w bawełnę tylko podnosiło moje ciśnienie. Myślałem, że zacznie śpiewać gdy trochę się upije, ale to chyba potrzebna będzie druga flaszka.- Wyjawić Panu sekret?- spytał.

- No niech mnie Pan zaskoczy…- wywróciłem oczami.

- Chyba się zakochałem w Pana koleżance.- oparł głowę o oparcie krzesła.- I chyba ja też jej się podobam.

- Proszę sobie nie robić nadziei ani nie wyobrażać byle czego.- odrzekłem lekko załamanym głosem.-Ta kobieta jest niedostępna całodobowo.

- Tak?- uśmiechnął się.- Byłem u niej dzisiaj. Dała się zgodzić na masaż z mej strony. A potem… Hmm…

- Co potem?!- ożywiłem się.

- Czuję, że coś zaiskrzyło. Tylko ona po prostu teraz się skrywa, bo jest w pracy, ale poza nią brałaby mnie tak jak wtedy. Jej ciało w dotyku takie cudowne, usta…

- Chyba jednak za dużo Pan wypił.- nawet nie dopuszczałem do świadomości, że to prawda. Bo to nie może być prawda. Kłamie od samego początku. Wszystko co powiedział jest kłamstwem, pijackimi bredniami… Pomimo to, że gdy się jest w takim stanie mówi się zazwyczaj prawdę, ale nie tym razem…

- Nie wierzy mi Pan? No trudno… Ja się tłumaczyć nie będę. Proszę jej tylko przekazać żeby oddała mi mój sweter, który zostawiłem.- podniósł się nieudolnie trzymając się za kant stołu.

A jeśli to prawda? Niby wszystko się zgadza… Kiedy szedłem do Larry, spotkałem po drodze Hendersona bez tego swetra, z rozpiętą bardziej koszulą. Wszedłem do jej pokoju. Ten sweter tam wisiał, a ona stała przy łóżku z bluzką założoną nie tą stroną. Ale ja jestem głupi! On miał rację. W tak cudowny dzień to musi się coś stać. Kiedy w Seattle świeci słońce to zazwyczaj komuś łamie się serce…

Postanowiłem mimo to wypytać się dyskretnie czy to prawda, bo nadzieja umiera ostatnia. Może Henderson rozszyfrował, że Larra mi się podoba i chciał mi dopiec uderzając w czuły punkt. Zapukałem do jej drzwi. Usłyszałem jej pozwolenie, więc wszedłem do środka. Ta bluza nadal leżała. Larra za to siedziała na łóżku z kalendarzem i długopisem w rękach. Kiedy mnie zobaczyła, schowała go pod poduszkę. Oparłem się o ścianę i zapatrzyłem się na nią.

- Halo?- pomachała ręką.- Ziemia do Layne’a!

- No już…- otrząsnąłem się.

- Po co przyszedłeś?- podniosła się.

- A tak sobie porozmawiać… - jak gdyby nic podszedłem bliżej palcem jeżdżąc po blacie biurka.- O! Przypomniało mi się, że Henderson kazał ci powiedzieć żebyś oddała mu jego sweter. To może ja…- wyciągnąłem po niego rękę, ale ona mnie ubiegła.

- Sama to zrobię. Muszę jeszcze z nim zamienić kilka słów.- przycisnęła go mocniej do siebie.

- Przecież już dzisiaj gadaliście…- mogłem ugryźć się w język. Zupełnie nie widziałem jak podejść do tej sprawy. Nie miałem pomysłu na to.

- No to zagadam jeszcze raz. Problem?

- Nieee, po prostu… tak sobie myślałem… Przelotnie i tak bez sensu, tak sam z siebie, bo może i tak, może i nie… no i w ogóle tak jakoś no nie wiem. Ogólnie…- zaplątałem się. Nerwy mnie zjadły.

- Powiesz wreszcie o co ci chodzi?!- założyła ręce.

- Po prostu myślę, że ty i Henderson może… No może wy, razem…coś…- zawahałem się nad dokończeniem, ale myślę, że się zorientowała po moim spojrzeniu, które jej wysłałem.

- A skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?!- oburzyła się.

- No bo tak doszedłem do wniosku no i…

- To nie jest twoja sprawa!- przerwała mi. Wybałuszyłem oczy.

- Czyli to prawda? On miał rację…

- Jaki on? Co? Wygadał ci się?!- podniosła głos.

- Upiłem go to powiedział wszystko!- wyjaśniłem.- Ty z nim? Jak możesz?!

- CO? No sorry! A co ty sobie myślisz? Nie jestem twoją własnością. Mogłabym się spotykać z kimkolwiek chce i nic ci do tego. Myślisz, że co? Że sobie mnie zaklepałeś i nie mogę teraz się do nikogo zbliżyć?! Wyjdź stąd natychmiast!

- A-ale…- odebrała to trochę inaczej. Nie byłem w stanie wydusić z siebie odpowiedniego słowa.

- Wynoś się!- wypchnęła mnie z pokoju i zamknęła drzwi przed nosem.

Ze złości walnąłem pięścią w ścianę. Wiem, że to nie moja sprawa, bo nie jesteśmy razem, ale boli mnie to, że wolała jego niż mnie. Czułem jak moje serce rozrywa się na pół, a później na coraz mniejsze strzępki. A myślałem, że będzie tak cudownie po tym jak się pogodziliśmy. Teraz mam wrażenie, że to nasza znajomość działa wstecz. Tak jak myślałem, że mam ją daleko od siebie, teraz mam jeszcze dalej. Też czuję się jak Schmidt, jak więzień w tym domu. Nie chciałem tu teraz być.

Nie wiem co mnie podkusiło. Wcześniej też się nad tym zastanawiałem, ale teraz byłem bardziej zdeterminowany. Stanąłem przy bramie oddzielającą teren rezydencji od tego tajemniczego lasu, zielonego kraju lorda, cholera jego mać, Hendersona. Wspiąłem się po ogrodzeniu i przeskoczyłem na drugą stronę. Zobaczy się co ciekawego tam znajdę…





* "Kiedy w Seattle świeci słońce to komuś zazwyczaj łamie się serce..." - kocham ten fragment hehe :) Muszę przyznać, że NASZ CHRIS jest coraz lepszy w odgadywaniu. Podejrzewał Mandez, a teraz przewidział wędrówkę do lasu. To lepiej nie zdradzaj kogo teraz podejrzewasz ;) Widać jednak i w rzeczywistości dobry z Ciebie detektyw :*
Co takiego Layne znajdzie w lesie? Czy trafi na ważną poszlakę? Czy pozna prawdę i pogodzi się z Larrą? Piszcie w komentarzach. Do piątunia :*