Rozdział XXII - Zwykła niewiążąca propozycja

Dziesięć minut później na miejsce przyjechała policja. Mandez nie protestowała gdy policjanci zakuwali ją w kajdanki i wynosili do radiowozu. Layne odwiózł Doktora Survey’a z powrotem do szpitala. Wciąż się zastanawiałam jak na to wpadłam. Przyznam, że kilku rzeczy dowiedziałam się podczas samego zebrania, a to mi w międzyczasie pomogło. Jak mogłam nie zauważyć, że zaczęła kuleć na drugą nogę? Może już zdążyłam się do tego po prostu przyzwyczaić. Kiedy Layne powiedział, że Schmidt musiałby być psychiczny żeby zabić siostrę, tu w tym miejscu już mi coś zaświeciło. Dziwne zachowanie Ciary wysunęło się na plan pierwszy. Zdenerwowanie, problemy z koncentracją, dwubiegunowy nastrój. Podejrzewałam, że jest poważniej chora. Naprawdę nie wiedziałam, że to choroba maniakalno- depresyjna. Być może coś w jej przeszłości takiego się stało, ale nie mogliśmy o to zapytać doktora. Może jej nową manią stał się Kayden. Survey mówił, że gdy pacjent nie przyjmuje leków może być niebezpieczny dla otoczenia. No szkoda, że wtedy tego nie wiedzieliśmy…

Martinez przyniosła Schmidt’owi ziółek na uspokojenie, bo ten był strzępkiem nerwów. Siedział na fotelu i cały czas trząsł się ze złości. Kayden próbował go jakoś uspokoić, choć mu też było chyba ciężko, ale lepiej to zniósł. Schmidt nawarczał na każdego kto stawał mu na drodze, więc wolałam się nie zbliżać. Maslow siedział skulony z twarzą w dłoniach. Po chwili podniósł głowę.

- Czyli, że serio muszę tu jeszcze zostać?- spytał mnie.

- Niestety, Panie Maslow. Sprawa jest skomplikowana. Morderców jest dwóch. Na początku wszystko wskazywało, że X jest jeden i teraz planuje zabić Pana Schmidt’a.- spojrzałam na niego.- I tak musi Pan na siebie uważać.

- Już mówiłem, że mam to gdzieś.- burknął.- Jak ktoś chce mnie zabić to szybko żeby jak najmniej bolało…

Wystarczy mi tego cierpienia.

- Niech Pan tak nie mówi.- usiadłam.- Znajdziemy drugiego sprawcę i wróci Pan do normalnego życia.

- Proszę Pani, ja już nie mam normalnego życia i nigdy go mieć nie będę. Nie mam sił. Nie mam sił na budowanie kolejnej rodziny. Nie mam sił wracać do LA. Nie mam sił żyć… Jestem sam i w dodatku czuję się jak więzień we własnym domu. Nie dlatego, że teraz Pani nas tu trzyma siłą tylko dlatego, że się z tym męczę. W tym domu jest tyle przykrych wspomnień…

- Dlatego najlepiej będzie jak podpiszesz moje papiery, Schmidt.- wtrącił inwestor.

- Każdemu, ale nie tobie. Zdrajco mojego ojca, tak samo jak Logan.

- No przecież już cię przepraszałem.- jęknął Henderson.

- To nic nie zmieni. Nikomu nie mogę już ufać.- wziął łyk napoju z kubka i skrzywił się.- Dora?! Co to jest?-spojrzał na nią, ale ta mu nie odpowiedziała.- Ahh…zapomniałem, przepraszam.- kobieta wyszła z biblioteki.

- Pij do dna.- powiedział Pena.- Dobrze ci zrobi.

- Co teraz będzie?- pomyślał na głos Henderson.­- Ile to jeszcze potrwa? Zaczęliśmy już drugi tydzień.

- Jak na takie śledztwo to naprawdę szybko.- powiedziałam.- Są sprawy, które ciągnął się miesiącami.- na te słowa Maslow wybałuszył oczy. Chyba nie wyobrażał sobie spędzenia w tej rezydencji tyle czasu.

- Bo to wszystko twoja zasługa.- Logan uśmiechnął się do mnie.

- Nie tylko moja. Mój kolega też w dużej mierze przyczynił się do tego.

- Jestem zmęczony.- złapał się za głowę Schmidt.- Pójdę się położyć.

- Jaką to trzeba mieć głowę żeby rozwiązać taką zagadkę.- kontynuował Henderson. Jego słowa sprawiły, że lekko się uśmiechnęłam. Dotąd nie miałam czasu żeby spojrzeć na niego z tej strony, ale to całkiem fajny facet. Jednak jestem w pracy, a ja nie szukam tutaj miłości.

- To koniec na dzisiaj.- wstałam i opuściłam pomieszczenie. Trzeba było ochłonąć po tym wszystkim. Wyszłam na chwilę do ogrodu. Okrążałam rezydencję kiedy znów natknęłam się na to miejsce za domem, do którego przyciągnął mnie Layne. Spojrzałam na rozgrzebaną grządkę. Policja zdążyła już zwinąć materiał dowodowy. Podeszłam do tych różanych krzewów i uśmiechnęłam się mimowolnie wyobrażając sobie jak musiał pchać łapy do środka i kaleczyć te ręce, ale uśmiech szybko zniknął mi z twarzy gdy przypomniałam sobie jego ręce.

- O cholera jasna!- wrzasnęłam na głos i biegiem wróciłam do domu. Pędem pobiegłam na samą górę do pokoju Schmidt’a i otworzyłam je z hukiem. Blondyn podniósł się jak poparzony z łóżka, a ja widząc go całego odetchnęłam z ulgą.

- Co Panią opętało?- spytał przerażony. A ja próbowałam złapać trochę powietrza do płuc.

- Wystraszyłam się. Po prostu wyszedł Pan mówiąc, że jest zmęczony i musi spać. Pana matka tak powiedziała w dniu śmierci i już nie wróciła. Bałam się, że może ktoś Panu coś dosypał i…- urwałam. On nagle na twarzy zrobił się łagodniejszy.

- Dziękuję za ochronę i za to, że się Pani jest tak w to zaangażowana, ale nie trzeba.

- Ja już nie wiem jak Pana uchronić. Zakazałam się zamykać żeby Pan sobie krzywdy nie zrobił, ale z drugiej strony lepiej żeby Pan jednak zamykał drzwi na klucz, aby ustrzec się przed mordercą. I niech Pan nie mówi, że Pana męczy już życie… Ja wiem, że to jest ciężkie. Może nie rozumiem Pana, bo nie miałam takiej sytuacji, ale zawsze jest powód by żyć. Proszę się nad tym zastanowić. Dobrze?

- Zrobię wszystko co w mojej mocy.- kiwnął głową.- A teraz na serio chciałbym się położyć. A jeśli ktoś mnie zabije to wierzę, że go Państwo znajdą.

- Do tego na pewno nie dojdzie.- zamknęłam za sobą drzwi zostawiając go samego.

Potrzebowałam odpoczynku. Dawno nie wyspałam tych ośmiu godzin na dobę. Niezbyt dobrze śpi mi się w tym domu. Spojrzałam w lusterko. Lekko podkrążone oczy. Usiadłam na łóżku. Miałam napięte mięśnie karku. Plecy mnie bolały. Położyłam się czekając na drzemkę. Czekałam i czekałam… nic. No nie zasnę! Znów się podniosłam. Nie mogłabym zasnąć po takich emocjach nawet gdy jestem zmęczona. Będę musiała poprosić Dorę o te cudowne ziółka. Czesałam włosy ręką kiedy ktoś zapukał do drzwi.

- Wejdź!- powiedziałam z myślą, że to był Layne. Jednak był to Logan.

- Można?- stanął niepewnie w wejściu. Wzruszyłam ramionami.

- Po co przyszedłeś?

- Tak poza twoją pracą.- odpowiedział.- Nie mam jakoś z kim pogadać w tym domu i wariuję z samotności. Potrzebuję towarzystwa żeby się rozluźnić, zrelaksować po tym wszystkim.- zamknął za sobą drzwi.

- Ze mną? Czy to aby dobry pomysł? Wiesz… przeszliśmy na "ty", ale ja muszę wciąż pamiętać, że prowadzę śledztwo i nie chcę się spoufalać.

- A nie mogłabyś na jakiś czas przestać pracować? Bo z tego co widzę jesteś detektywem od rana do wieczora, a człowiek pracuje zazwyczaj osiem godzin dziennie, a nie dwanaście czy dłużej. To źle wpływa na zdrowie.- pozwolił sobie usiąść na krześle.

- No może faktycznie coś w tym jest.- podrapałam się po karku i po chwili skrzywiłam się. Poczułam ból.

- Plecy dokuczają?- spytał.- Mogę zaproponować masaż.

- O nie nie nie!- ożywiłam się natychmiast.- Co to to nie!- podniosłam ręce w geście obronnym.

- Spokojnie…- uśmiechnął się pokazując dołeczki.- Czysto zawodowo pytam. Zanim skończyłem studia i zacząłem pracować w agencji nieruchomości, pracowałem dwa lata jako masażysta. Te ręce leczą.- wyciągnął je i poruszał śmiesznie palcami.- Nie będę nalegał, ale wiem jakie męczące są takie bóle. Dziesięć minut, a poczujesz się jak w niebie. To tylko masaż. Tak jak każdemu innemu człowiekowi.

- Hmm… no dobrze.- zgodziłam się. Ten ból był silniejszy ode mnie. W końcu jeśli masażysta sam proponuje swoje usługi to dlaczego miałabym odmówić?- To co mam zrobić?

- To zależy czy chcesz się rozebrać…

- Wolałabym zostać przynajmniej w tej bluzce.- powiedziałam.

- No to się połóż na brzuchu.- tak też zrobiłam. Logan klęknął na kolanach z boku i położył swoje ciepłe ręce na moich plecach. Łóżko było dosyć niskie, więc wygodnie do mnie sięgał.- Spróbuj się rozluźnić.- zaczął ugniatać górne części moich pleców. Na początku czułam ból, ale z każdym jego dotykiem odprężałam się coraz bardziej. Zamknęłam oczy i odpłynęłam na moment. Czułam jak pływa dłońmi po moich łopatkach, a potem coraz niżej i niżej aż w końcu trafia na moje pośladki.

- Ej!- zerwałam się gwałtownie.- Co ty sobie wyobra…- nie dokończyłam, ponieważ przyssał się do moich ust. To był szok! Chciałam go od siebie odkleić, ale po chwili sama odpuściłam. Nie wiem co mnie napadło. Sama siebie nie poznawałam. Może po prostu tego potrzebowałam? Wyłączyłam myślenie i dałam się ponieść emocjom. Ściągnął ze mnie tę koszulkę, a następnie zachłannie całował moją szyję. Położył mnie na łóżku, a ja zaczęłam odpinać guziki od jego koszuli. Kiedy zbliżał rękę do moich piersi, oprzytomniałam nagle. Nie wiem co to było i jak to się stało, ale do tego nie powinno dojść. Zamachnęłam się i uderzyłam go w twarz. Ten odchylił głowę pod wpływem mojego silnego uderzenia. Miał niesamowicie zaskoczoną minę.- Wyjdź…

- Ale…

- Powiedziałam coś!- podniosłam głos.- Wyjdź!- zszedł z łóżka i bez dalszych słów wyszedł. Ja doprowadziłam się do porządku. Okazałam słabość potencjalnemu zabójcy Pani Schmidt. Dobrze, że przerwałam to w dobrym momencie. Jak to by miało dalej wyglądać? Mam się plątać w romanse? Jestem tu, aby pracować. Powinnam być profesjonalna. Jak ja bym się potem czuła z tym, że to zrobiliśmy gdybym musiała go przesłuchać? Muszę być równie obiektywna co do każdego. Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Po chwili ktoś zapukał do drzwi.

- Kto to?- spytałam.

- To jaaaaaa.- odezwał się Layne.- Uwaga, Chris wchodzi!- zapowiedział się.

- Co cię tak długo nie było?- podniosłam się opierając o szafkę. Zobaczyłam, że na krześle wisi bluza Logana. Od razu odwróciłam od niej wzrok żeby nie robić podejrzeń. Może nie zauważy.

- Jak dojechaliśmy do szpitala to Survey niechcący zauważył te rany i zaproponował, że skieruje mnie do kogoś kto mi przepisze jakąś maść no i…- urwał. No i zauważył. Przechylił lekko głowę, a potem spojrzał na mnie.

- Czy to nie bluza Hendersona?- wskazał palcem.

- Eeee… tak.- przyznałam.- Zostawił kiedy… rozmawialiśmy… o śledztwie.- spuściłam głowę.

- O śledztwie?- zmrużył oczy podejrzliwie.- No dobra.- wzruszył ramionami, a potem się uśmiechnął.- Ok, ale weź coś ze sobą zrób, bo widać ci metkę na przodzie bluzki. Nie spostrzegłem wcześniej. Cały dzień tak chodzisz?- wyszczerzył się jeszcze bardziej, a następnie zniknął za drzwiami. Dobrze, że szybko wyszedł i nie widział jak szybko różowieje na twarzy. Odkleiłam twarz od lusterka i poszłam się przebrać.







* Ciekawe o czym pomyśleliście czytając ten tytuł ;) Co powiecie o "romansie" Larry i Logana? Czy Chris dowie się do czego między nimi doszło ( i do czego też mogło dojść). Za tydzień dowiecie się tego. Do piątku :*

PS Kto jeszcze nie czytał drugiego rozdziału? --> http://ninasimons.blogspot.com/

A przede wszystkim... WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO CARLOS!!!