Rozdział XXXVI – No strzelaj!

Nie usłyszałam momentu, w którym Schmidt przekręcał klucz w zamku. Gdy usłyszałam jak się wydarł, odskoczyłam od Layne’a jak oparzona i wróciłam na ziemię. Zdałam sobie sprawę jak to wszystko wygląda z jego strony. Najpierw zakazuje wchodzenia do gabinetu, a następnie przyłapuje detektywów w tym owym pomieszczeniu całujących się, a na podłodze leżą porozwalane papiery. Ja szybko zaczęłam je zbierać, a Chris stał jak zaczarowany w miejscu myślami zupełnie gdzie indziej. Dopiero drugi wrzask Schmidt’a go obudził.

- Mówiłem wam, że nie życzę sobie żadnych gości w tym gabinecie!- zrobił się lekko czerwonawy na twarzy ze złości.

- Przepraszamy.- powiedział Layne, choć nie wyglądał jakby mu było z tego powodu przykro.

- Macie gdzieś moje zdanie i zbezcześciliście to miejsce! Ja nie będę tego po raz kolejny tolerować! Mam już dość tego, że nikt nie liczy się z moim zdaniem! Odwołuję to co powiedziałem! Wszyscy macie wrócić do swoich domów. Ja mam tego dość! Po tąd mam was wszystkich!- przeciął palcem swoje czoło.

- Nie będzie takiej potrzeby żeby nas wyrzucać, ponieważ sami możemy stąd wyjść.- powiedziałam.- Dlaczego? Od razu wyprzedzę Pana pytanie. Wiemy kto zabił Pana matkę.- natychmiast złagodniał wyraz jego twarzy, ale zmarszczył brwi.

- Kto?

- Proszę zwołać wszystkich tu, do gabinetu.- powiedziałam, a on tylko kiwnął głową i wyszedł. Już miał to zupełnie gdzieś czy jesteśmy w jego gabinecie, a wystarczyło mu powiedzieć kilka tych prostych słów.

- A co do tego pocałunku…- zaczął Chris.

- Layne, on nic nie znaczył. Zrobiłam to pod wpływem chwili.- wyjaśniłam.- Nie powinnam tego robić, ale za bardzo mnie poniosło, bo mi zależało na rozwiązaniu tej sprawy.

- Ale jak to?- posmutniał wyraźnie.- Przecież…- nie dokończył mówić, ponieważ domownicy zaczęli się schodzić do gabinetu. Wszyscy zajęli już swoje miejsca.

- Dlaczego gromadzimy się tutaj a nie w bibliotece tak ja zawsze?- spytał odmieniony Maslow.

- Ponieważ tu wszystko się zaczęło i tu wszystko się skończy. My już wiemy kto zabił Panią Schmidt.- byłam taka podekscytowana dając im tą informację, ale wszelkimi siłami starałam się zachować powagę.- Mimo to wolałabym, aby Brown i ty Chris usiedli obok Schmidt’a.

- A to dlaczego?- spytał zniecierpliwiony Kendall.

- Ponieważ jest Pan wybuchowy i boimy się Pańskiej reakcji.

- Poradzę sobie. Nie trzeba.- uniósł ręce na wysokości swoich ramion dając znać wszystkim dookoła, że nikt ma się do niego nie zbliżać. Layne i tak stanął obok niego. Wyglądał na nieobecnego, może przez to co mu powiedziałam. Czyli cała rozmowa zostaje dla mnie.- Proszę w końcu przejść do rzeczy.

- Logan…- zaczęłam, a już wszyscy zdążyli spojrzeć na niego. Ten się rozejrzał nie wiedząc o co chodzi.- Jesteś w błędzie i uważam, że Panu Maslow należy jednak wybaczyć, bo każdy zasługuje na drugą szansę, a nie on jest sprawcą.

- No mówiłem tylko czemu nikt nie chciał mi wierzyć?- po chwili syknął z bólu, bo uderzył łokciem o oparcie kanapy. Logan spuścił głowę jakby chciał uniknąć przyznania się do błędu.

- Czyli Logan też jest niewinny?- upewnił się Schmidt.

- Tak. Pomimo, że jego alibi na początku nie dawało nam spokoju tak jak u Maslow’a to on nie mógł też tego zrobić. Jest oddany tej rodzinie, zdałam sobie z tego niedawno sprawę.

- A ja ich na pierwszym miejscu podejrzewałem.- pomyślał głośno Terence.

- No i wyciągnął Pan pochopne wnioski. To, że ich Pan nie darzy sympatią, nie znaczy, że musieli to zrobić.

- Nie, no spoko.- założył ręce Henderson nie mając do lokaja żalu.- Sam bym siebie podejrzewał po tym co robiłem.

- Musimy iść drogą redukcji?- odezwał się Pena.- Nie może Pani wprost powiedzieć tylko tworzy zbędne napięcie?

- A wie Pan, że Pana podejrzewałam o to najbardziej?

- Mnie?- uniósł brwi.

- Tak.- potwierdziłam.- Cichy i spokojny. Mało na Pana miałam co wydawało mi się intrygujące. Jest Pan taki tajemniczy. Prawe nic o Panu nie wiemy. Umyka Pan zawsze w tym śledztwie prawie niepostrzeżenie. No i się pomyliłam, bo zabójca siedzi obok Pana.

- Że niby ja?- odezwała się Martinez.

- Nie, po drugiej stronie.- wyszczególniłam swoją wcześniejszą wypowiedź.- Kayden Sullivan…

- Słucham?- uniósł się rozglądając po każdym, który patrzył na niego z szokiem w oczach. Tym bardziej Schmidt.- Ja tego nie zrobiłem! Nie miałem po co! Nie mam motywu! Nie miałbym po co…

- Ależ mógł mieć Pan po co, Panie Sullivan, a raczej mogłabym powiedzieć Panie Stevens.- wzięłam do ręki jego dokumenty, które były w teczce.- Znalazłam je niedawno. Z nich wynika, że naprawdę nazywa się Pan Kayden Ren Stevens. Dlaczego Pan przybrał inne nazwisko?

- O mój Boże…- Martinez położyła twarz na policzkach.- Stevens.- przypatrzyła mu się.- Ty jesteś synem Amele Stevens. Jaka ja jestem ślepa. Przypominasz swoją matkę.

- O co tu chodzi?- spytał zdezorientowany Schmidt.

- Kayden jest synem Amele Stevens, która kiedyś tu pracowała zanim Pan się urodził.- powiadomiłam go.- Pana ojciec miał z nią romans. Kayden jest Pana bratem.

- CO?!!- szybko zareagował.- To nie możliwe! Dlaczego ja o tym nie wiem?!

- Nikt o tym nie wiedział, oprócz Pana ojca. Panie Kayden, koniec zabawy. Ja już wszystko wiem…

- No dobrze! To prawda! Jestem twoim bratem. Moja matka odeszła stąd będąc ze mną w ciąży, bo twój ojczulek zdradzał twoją matkę z moją. I się jej bezczelnie pozbył bez konsekwencji! Kilka dni przed śmiercią mojej mamy wyznała mi, że mój ojciec nie zginął w wypadku samochodowym gdy byłem mały. Powiedziała mi prawdę. I wtedy trzy lata temu przyszedłem tutaj do swojego prawdziwego ojca pod pretekstem pracy, bo poszukiwali ogrodnika. Oczywiście wtedy przybrałem inne nazwisko. Zatrudnił mnie, a ja wtedy mu powiedziałem kim jestem. Nie chciał uwierzyć, więc przyniosłem mu wszystkie prawdziwe dokumenty. To mu jednak nie starczyło, więc zrobiliśmy badania DNA. Z nich wyszło wszystko czarno na białym. Nie mógł mnie zwolnić. Zaszantażowałem go, że jeśli mnie wyrzuci to jego żona dowie się prawdy. Nie miał innego wyboru…

- I zabiłeś moją matkę!- Kendall chciał już wstać do niego, ale Layne go zatrzymał. Ściskał ręce w pięści. Krew pewnie wrzała w jego żyłach. To było widać.

- Przyszedłem tutaj do rezydencji, bo należał mi się ten majątek, a on nie chciał mi go dać. Groziłem mu, że powiem prawdę jego żonie. Z początku nie dał się zastraszyć, ale uległ gdy zobaczył, że jestem do tego zdolny. Bo już miałem jej powiedzieć, ale zdążył nam przerwać w ostatniej chwili i powiedział, że zrobi to. Przydzieli mi należną cześć majątku. To powiedział rano, a wieczorem przydał mu się ten cholerny zawał…

- Nie zdążył Pana zapisać.- wtrąciłam.- A raczej zdążył. Pan Schmidt, ostatnie słowa jakie napisał… Już chwila…- poszłam po kod z walizki i ołówek. Zamazałam kartkę ołówkiem i przebiły się dwa symbole.- Pan Schmidt w ostatniej chwili zapisał inicjały K S. Napisał to na kartce, ale przypomniało mi się z pewnej opowieści, że pod spodem miał notes, więc na niego przebił się ten inicjał. Dzięki mojemu koledze, który chciał coś zapisać, wyrwał kartkę z tego notesu i coś zapisał… Co za szczęście, że wpadła mi w ręce.

- No właśnie!- uniósł się Kayden.- Jaki byłem zły gdy dowiedziałem się, że to Kendall dostał moją część majątku!

- Znalazł Pan tę kartkę w śmietniku. Zobaczył inicjały. Co za pech, że ma Pan takie same inicjały jak Kendall Schmidt. Kiedy Pani Schmidt weszła do gabinetu i zobaczyła kartkę, pomyślała, że jej mąż wybaczył Kendallowi i chciał dopisać go do testamentu i tak ona też zrobiła. Pomyliła Pana ze swoim synem, bo nie znała prawdy. Nadszedł czas na zemstę, czyż nie?

- Podtruwałem ją. Wiedziałem, które wina pije. Ale to zajmowało mi dużo czasu. Potem nadszedł dzień na imprezę. Uznałem, że to jest dobry moment na zemstę. Dużo ludzi w domu, więc było można przebierać w podejrzanych, ale musiałem być też ostrożny. Zadbałem o każdy szczegół. Ja wyłączyłem światło, ale zadbałem o to żeby muzyka wciąż leciała w tle żeby nikt nie słyszał moich działań. Musiałem też zadbać o tym żeby każdy był w domu. A tu nagle Kendall i Logan wyszli do ogrodu, więc musiałem włączyć zraszacze żeby każdego zatrzymać na miejscu. Gdy zgasło światło, poszedłem do jej sypialni. Wbiłem w nią nóż, który zabrałem Terencowi. Nawet nie zdołała krzyczeć, tak cierpiała. Trochę jęczała, ale nikt tego przecież nie słyszał. Potem upozorowałem żeby wyglądało na samobójstwo i uciekłem przez okno. Potem normalnie po cichu wszedłem do rezydencji i pojawiłem się obok Amandy i kiedy Kendall zapalił światło, ja byłem na korytarzu.

- No właśnie!- oprzytomniał Kendall.- Amanda! Mówiłeś, że ją kochałeś! Była dla ciebie wszystkim!

- Kłamałem.- wywrócił oczami.- To była tylko dobra przykrywka. Zdobyłem jej zaufanie, ale ją też chciałem wykończyć. Chociaż była taką piękną kobietą. Jeszcze piękniejszą nago…

- Ty skurwysynu! Ty, ty…- wyglądał jakby coś mu stawało w gardle.- Spałeś z własną siostrą! Uwiodłeś swoją siostrę! Całowałeś, dotykałeś… Rzygać mi się chce jak na ciebie patrzę chuju!- skrzywił się niemiłosiernie.

- No to rzygaj. To, że Mandez ją zabiła tylko było na moją korzyść! Byłem miło zaskoczony, że ktoś mnie wyręczył i na siebie zwalał ślady!

- Zabiłeś mi matkę! Kłamałeś, oszukiwałeś! Wykorzystałeś naszą… tfu! Moją siostrę! Ty nie jesteś moim bratem, nigdy nie byłeś i nigdy nie będziesz! A ja tobie zaufałem! Zaślepiła mnie ta pozorna miłość do niej, to jak niby cierpiałeś… A ty jesteś zwykłym oszustem. Zrobiłeś w konia nas wszystkich...

- Nie ma żadnych dowodów…

- To się grubo mylisz!- podniósł się gwałtownie. Layne ruszył do akcji, ale ten szarpał się jak szalony i wyrwał mu się. Podbiegł do gablotki z bronią i chwycił ostatnią wiatrówkę. Wycelował w niego.- Zabiję cię skurwielu! Ja też się zemszczę za to co mi zrobiłeś, wyrodny braciszku…

- Odłóż broń, Kendall.- poprosił Layne.

- Nie!- odbezpieczył.- Czy nikt nie rozumie, że nie pozwolę, aby on chodził po tym świecie?! Należy mu się śmierć!

- No strzelaj!- rozłożył ręce Kayden.

- Nie! Da mu Pan tylko to czego chce!- powiedziałam.

- Mam to w dupie! Nie będzie żył ten skurwiel i śmiał się z mojej rodziny za kratami!- upewnił się czy dobrze mierzy. Wszyscy odsunęli się od mordercy na bok.- Spierdalaj z tego świata gnido!- nacisnął na spust. Problem, a może szczęście polegało na tym, że pocisk nie wystrzelił.- Co jest?

- Trafiłeś chyba na wiatrówkę, którą wziąłem ja.- odezwał się Henderson.- Odstawiłem ją bez pocisków.- Layne i Pena od razu zastawili gablotkę swoim ciałem żeby nie mógł mieć dostępu do kolejnej.

- Nikt nie wsadzi mnie do paki bez dowodów albo świadka zbrodni, a w sądzie wyprę się wszystkiego i powiem, że grupowo mścicie się na mnie, bo spałem z siostrą waszego przyjaciela.- wyszczerzył się.

- To chyba się przeliczyłeś!- drzwi od gabinetu otworzyły się i stanęła w nich kobieta. Kendall gdy ją zobaczył, z wrażenia upadła mu broń.

- Elizabeth…- wydukał.

* Jak ja to kocham. Kocham momenty kiedy prawda wychodzi na jaw. Tak długo czekałam na ten moment! Oh yeah! I co? Jakie emocje? Jakie myśli? Kto z Was strzelał w Kaydena? Po ankiecie widać, że mało, ale pewnie to też nie były pewne opcje :) Jestem z siebie taka dumna, że nikt ( raczej czy tam  prawie nikt ) się nie domyślił, bo to znaczy, że dobrze to uknułam. Liczę na Wasze komentarze i zapraszam na ostatni rozdział za tydzień :*