Rozdział XXXI - Już nie niemowa

Posiadaczką tego cudownego głosu była sama Dora Martinez. Na chwilę mnie zatkało. W końcu widuję ją codziennie przez trzy tygodnie, a dopiero teraz się do mnie odezwała. To mogłoby wytłumaczyć jej radosne zachowanie dzisiaj. Zapalenie już przeszło. Larra schowała telefon do kieszeni, a ja już nawet zapomniałem o co ona pytała.

- Słyszę, że Pani głos wrócił na dobre.- uśmiechnąłem się.

- Tak. Wieczorem już mogłam mówić, ale z mocną chrypą. A dziś rano się obudziłam szczęśliwa, bo już zaczynałam zapominać jak sama brzmię.- odwzajemniła uśmiech.

- To dobrze.- wcięła Larra.- Skoro może Pani już mówić to w najbliższym czasie poproszę Panią na rozmowę.

- Nie wiem czy mam jakieś informacje do przekazania, ale zrobię to z największą przyjemnością.- poszła dalej.

- Ona wcześniej się mnie o coś zapytała, pamiętasz?- spytałem Larrę.

- A wiesz, że nie? A co powiedziałeś Maslow’owi. Widziałam jego minę.

- Jak to co? Prawdę.

- Dobra. To wracajmy do roboty, przyjacielu.- poklepała mnie po ramieniu, a mój uśmiech zesztywniał. Nie odnajdowałem się w roli dobrego przyjaciela. Nie czułem się nim i nie chciałem nim być. Moja sytuacja jest podpisana słowami Game over. Nie ma najmniejszego sensu teraz znów się do niej przystawiać. Zdałem sobie sprawę, że to nic nie da. Chyba stałem się przykładem jakiegoś bohatera romantycznego…

*Larra*

Layne chciał pójść jeszcze raz do Hendersona sprawdzić czy może zdziałał coś jakimś cudem z tą walizką. Jeszcze tak nie dawno miał na niego uczulenie, a teraz nie wie ile czasu z nim spędza. Może się do niego przekonał? Jednak wszystkie kontakty z domownikami trzeba trzymać na pewien dystans. Nie można przekroczyć pewnej granicy, którą ja i tak już przekroczyłam z Loganem. Trzeba wiedzieć kiedy powiedzieć stop, bo nigdy nie wiemy czy nie rozmawiamy z poszukiwanym przez nas sprawcą X. Właśnie… to już trzeci tydzień. Trzeba sprężyć tyłek, bo jeśli sprawa ciągnie się dłużej niż miesiąc to trudniej ją rozwiązać. A przecież mogę udowodnić szefowi, że nadaję się do tej pracy. Ale ta cała sprawa to nie jest byle zakład o stanowisko. To stało się dla mnie czymś ważniejszym. To moja pierwsza tak poważna sprawa. Nie mogę zawieźć.

Wyjrzałam przez okno. Sullivan skończył właśnie pracę. Nie wyglądał dobrze. Złapał się za klatkę piersiową. Wszedł do swojego pokoju od drzwi gospodarczych. Byłam w jego sypialni raz i to tak przelotnie gdy oglądaliśmy cały dom. Postanowiłam się do niego wybrać. Zapukałam do jego drzwi. otworzył mi bez słowa, a następnie usiadł na łóżku. A pod nim zauważyłam koszulkę. Nie wyglądała na męską. Zauważył chyba, że się tam patrzę, wiec schylił się by też to zobaczyć.

- To bluzka Amandy. Przepraszam, ale nie mam zbytnio czasu żeby tu sprzątać.- podniósł czerwoną odzież i włożył ją do szafki.

- Nic nie szkodzi.- przymrużyłam na to oko.

- Po co Pani do mnie przyszła?- zapytał nieobecnym wzrokiem.

- Zmartwiłam się, bo widziałam przez okno, że nie najlepiej Pan wygląda. Zbladł Pan. I widzę, że ma Pan problemy z oddychaniem.

- Spokojnie. Jeszcze umiem o siebie zadbać.- zaczynał oddychać coraz ciężej, więc sięgnął do kieszeni.- Cholera! Znów dziurawa… Hy… Zgubiłem go.- powiedział zachrypniętym głosem.

- Zgubił Pan inhalator?- przestraszyłam się. Kiwnął głową.- Musi być gdzieś w ogrodzie! Znajdę go najszybciej jak się da!- wybiegłam na korytarz. Po drodze znalazłam Chrisa i poprosiłam go bez wyjaśnień, aby spojrzał na Kaydena, a sama pobiegłam do ogrodu.

Rozglądałam się wszędzie po zielonej trawie szukając małego białego przyrządu. Pena siedział na ławce, wiec poprosiłam go o pomoc. Rozdzieliliśmy się biegając w te i we wte. Każda sekunda się liczyła. Ogrodnik nie miał jeszcze ataku kiedy tam byłam, ale to kwestia czasu zanim go dostanie. Pena przybiegł do mnie z inhalatorem i podał mi go do ręki. Pobiegłam z nim szybko do pokoju Sullivana.

- No szybko!- pogonił mnie Chris. Kayden nabierał powietrza jak ryba na lądzie. Wziął ode mnie inhalator i szybko zaaplikował go sobie do ust.

- Już lepiej?- spytałam. Kiwnął głową. Terence przyniósł szklankę z wodą.- Nie ma Pan zapasowego?

- Ten jest ostatni.

- Trzeba będzie iść i kupić nowy.- westchnął Terence.

- Dwa ataki w przeciągu tak krótkiego czasu?- wtrącił Layne.- Czy to aby bezpieczne?

- On ma rację.- potwierdziłam.- Musi Pan zwolnić z pracą albo zrobić sobie wolne przez jakiś czas. To niebezpieczne dla zdrowia. W ogóle ta praca nie jest dla Pana odpowiednia.

- Wiem, ale ta praca mnie cieszy. Mam z niej rezygnować z powodu swojej choroby?

- Ale czy Pan wie, że nie musi w ogóle pracować skoro no… został Pan zwolniony.

- No i co z tego? Zwariowałbym gdybym nie znalazł sobie tutaj zajęcia. Świrował jak Maslow. To co mam robić?

- Ograniczyć przynajmniej godziny w takim razie. No cokolwiek. Bo się pan wykończy. Najlepiej będzie jak zabierzemy Pana do szpitala.- powiedziałam.

- Nie. Nie ma takiej potrzeby.- zdenerwował się tym co powiedziałam.- Nie potrzebuję lekarza. Sam sobie poradzę.

- Ale dla Pana dobra…

- Powiedziałem nie!- podniósł głos.- Nigdzie się nie wybieram. Niech wszyscy zostawią mnie w spokoju. Proszę wyjść.- wskazał palcem na drzwi. Zdziwieni opuściliśmy jego mały pokój. Brown wrócił na wartę pilnowania gabinetu co mi przypomniało jak bardzo zdenerwował mnie Schmidt.

- Co za dziwny dzień. I dlaczego Kayden się upiera przed tym szpitalem?

- Może nie lubi. Może ma jakiś uraz do lekarzy. Albo nie ma ubezpieczenia.- odpowiedział.

- Ubezpieczenia? Może zapytajmy Schmidt’a o co chodzi.- blondyn akurat schodził ze schodów. W tej czarnej koszuli nie było mu do twarzy, ale żałoba to żałoba.

- Nie, nie dam klucza do gabinetu.- powiedział na wstępie gdy wyczuł, że coś od niego chcemy.

- Nie o to chodzi.- pokręciłam głową ciesząc się w środku, że nie ma racji, choć mógłby j mieć. Denerwuje mnie jego brak współpracy.- Możemy na chwilę porozmawiać o Panu Sullivanie?

- A jest z nim jakiś problem?

- Miał kolejny atak duszności. Zaproponowaliśmy mu wizytę u lekarza, ale on się zaparł. Może Pan wie o co chodzi?

- Z tego co wiem to Kayden nigdy nie pozwolił zabrać się do lekarza.- założył ręce.- Nie było mnie wtedy gdy tu pracował, ale słyszałem takie plotki…

- Wiesz może czy ma ubezpieczenie?- spytał Layne.

- W sumie to nie. Wgląd do wszystkich dokumentów pracowników tego domu miał wyłącznie mój ojciec. Nie znam tak dobrze Kaydena. Przecież nie było mnie w domu pięć lat, a on pracuje tu od trzech i nie mieliśmy zbytnio dużo czasu żeby się poznać. Jeśli chcecie pogadać o tym z kimś to nie ze mną. Poproście pracowników z dłuższym stażem. Terence’a albo Dorę. Ja muszę iść.- wyminął nas.

- Terence odpada.- powiedziałam na wejściu do Chrisa.

- Akurat dobrze się składa, że Martinez może już nam pomóc.

*Christopher*

Ta kobieta zawsze była w ruchu. Nic dziwnego. Martinez miała na swojej głowie całą rezydencję. Pomagała jej z sprzątaniu jeszcze Rose. Drobna dziewczyna o mysim kolorze włosów. Szukaliśmy ją zaczynając od jadalni. Znaleźliśmy ją jednak w salonie. Ścierała kurze kolorową jak paw zmiotką. Kiedy nas zobaczyła, oderwała się od swojej czynności.

- Czyli jednak chcą Państwo mojej pomocy.- uśmiechnęła się.

- Więc to Pani powiedziała.- przypomniałem sobie. Oferowała nam pomoc.- A ja zapomniałem.

- Nie szkodzi. Słyszałam jak Pan mówił, że coś zgubił, więc chciałam jakoś pomóc, bo często znajduję jakieś rzeczy.

- Teraz to nie wiem czy Pani może jakoś pomóc, bo zgubiłem karteczkę…

- Z takim długim numerem pisanym czarnym tuszem?- wtrąciła, a ja oniemiałem tak samo jak Larra. Spojrzeliśmy na siebie uśmiechnięci.

- Tak! Właśnie ta! Ma ją Pani? Gdzie ją znalazła?

- Zawsze przeglądam kieszenie przed włożeniem ubrań do prania. Znalazłam w spodniach taki mały świstek cztery dni temu. Gdybym wiedziała, ze to jakieś ważne to bym oddała, ale nie wiedziałam kogo to są spodnie, a potem jakoś zapomniałam i tak to leży i leży… Dobrze, że nie wyrzuciłam.

- Może mi Pani ją dać?- spytałem prosząc.

- Naturalnie. Proszę poczekać. Zaraz przyniosę.- wyszła. A jednak ta kobieta mogła nam jakoś pomóc. podskoczyłem ze szczęścia. Martinez po chwili wręczyła mi numer. Podziękowałem jej, a następnie poszliśmy biegiem do Hendersona.

- Mamy numer.- powiedziałem do niego na wejściu.

- Udało się znaleźć?- spytał zabierając kartkę z mojej dłoni. Spojrzał na numer i wprowadził cztery ostatnie cyfry, 6449.

- Pasuje?- niecierpliwiła się Larra. Tak samo jak ja zresztą.

- Zaraz się przekonamy.- odpowiedział ze wzrokiem zastygniętym w zamku. Kiedy wprowadził kod, usłyszeliśmy dźwięk zamka, który puścił blokadę.- Jest!- otworzył walizkę na naszych oczach. Opadła mi szczęka, a Larci oczy zalśniły jak dwa diamenty. Była po brzegi wypełniona pieniędzmi, a na nich znalazła się koperta zaadresowana do Logana. Otworzył ją. Wyjął jakiś dokument, który zaczął pilnie czytać. Oczy latały po jego papierze goniąc każdą literkę jakby miały mu gdzieś uciec. Co lepsze, na jego twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmiech. W końcu skończył czytać i złożył papier.

- I co tam było napisane?- spytałem.

- Dobra passa się skończyła…

* Hmm pewnie mnie kochacie za te zakończenia huehue :D A to jednak pomyliłam się. W następnym się zadzieje. Choć nie sądzę, że tu nic się nie działo. Czemu Sullivan omija lekarzy? I co było napisane w tych papierach? Piszcie komcie proszę. Do piątku :*

PS Coraz mniej do końca...