Rozdział XIII - Ostatni cel

Na miejscu zbrodni stwierdzono zgon. Pani Amanda nie żyje. Ktoś z zimną krwią ją wbił w jej ciało nóż siedem razy. Tyle samo co w Panią Schmidt. Byłem w szoku. Wszyscy zebrali się na dole. Każdy chciał w tej chwili pocieszyć Schmidt’a, ale każdy chyba bał się do niego teraz podejść. Współczułem mu. To co teraz przeżywa, musiało być straszne. Gdy zabrali jej ciało do szpitala, Kendall nie ruszył się z fotela od jakiś czterdziestu minut. W końcu podniósł głowę, co chyba nie było najlepszym pomysłem. Wyglądał jak wrak człowieka. Cały w czerwonych plamach na twarzy, z wymęczonymi od płaczu oczu… sam nie mogłem na to patrzeć. Tak mi było go żal. Nawet oziębły mistrz ironii Maslow wydawał się teraz przejęty tym wszystkim. Henderson odważył się podejść do Schmidt’a i poklepał go po ramieniu.

- Stary, trzymaj się. Musisz być dzielny.- powiedział.

- Łatwo mówić!- wstał ciągając nosem.- Rodzice nie żyją, jedyna siostra nie żyje, moja żona zaginęła. Nie mam po co żyć! Straciłem tych, którzy byli dla mnie najważniejsi. I ja mam się trzymać? Jedyne o czym teraz marzę…- urwał. Spojrzał po kolei na każdego kończąc na Kaydenie.- Ty… ty musiałeś ją zabić!- podszedł do niego szybkim krokiem i przycisnął do ściany.

- Ja tego nie zrobiłem!- odpowiedział Sullivan z zaciśniętymi oczami, ponieważ Schmidt trzymał podniesioną pięść nad jego twarzą, gotową do użycia. Henderson odciągnął przyjaciela od niego.- Ja też cierpię. Ja też ją kochałem!

- Nie wiem…- zaczął zielonooki.- Nie wiem kto to zrobił, ale wśród was jest morderca. Wśród was jest osoba, która zabiła mi matkę i siostrę. Nie wypuszczę stąd nikogo z was. Już wiem dlaczego moja siostra tak się na to uparła.- wziął głębszy wdech. Na nowo zeszkliły mu się oczy.- A może ktoś chce wymordować całą rodzinę Schmidt? O to komuś chodzi? Czy teraz jest moja kolej do spełnienia jakiegoś chorego planu? Czy ja mam się bać?- nikt się nie odezwał.- Ja jestem ostatnim celem. Zresztą to już nie ma żadnego znaczenia. Proszę bardzo! Komuś to ułatwię. Idę teraz do swojej sypialni, położę się na łóżku i zamknę oczy. Będę czekał na kogoś kto mnie zabije, bo o niczym innym teraz nie marzę. Ale najlepiej żeby ktoś się postarał i wbił mi nóż, o tu!- wskazał na swoje serce.- Żebym już się tak nie męczył.

- Kendall…- odrzekł zmartwiony Henderson.- Nie mów tak.

- Logan, to wszystko nie ma sensu!- odpowiedział.- Ja już nie mam sił! Brak mi słów żeby opisać co czuję. To najgorszy miesiąc mojego życia i na tym miesiącu chcę to zakończyć! A ty, Maslow.- spojrzał na niego co mnie trochę zaciekawiło.- Wygrałeś. Skoro tak bardzo ci na tym zależało to proszę bardzo! Osiągnąłeś swój cel.

- O czym Pan mówi?- odezwała się Larra, która dotychczas siedziała cicho.

- No dobrze.- Maslow wstał i poprawił swój drogi garnitur. Czułem, że lada moment dowiem się tego co ukrywa ten człowiek.- Nie ma sensu dłużej tego ukrywać. Jak już wszyscy wiecie jestem też inwestorem i zaproponowałem Schmidt'owi, że wykupię od niego ten dom. Tylko, że nie dostałem zgody od spadkobierców.

- Dostał Pan firmę. Mało jeszcze Panu?- spytałem.

- Maslow i te jego ambicje.- westchnął Pena.- I egoista.

- Wcale nie tak!- zaprzeczył.- W sumie to ratowałem wszystkich. Wiem jaka jest sytuacja tego domu od Pana Schmidt’a zanim jeszcze żył. Ten dom ma problemy finansowe…

- To dlatego Kendall zwolnił połowę służby.- pomyślała głośno Mandez, wyglądała jakby ją oświeciło.

- Skoro ten dom ma zadłużenia to po co on Panu?- zadała pytanie Larra.

- Mam firmę, mam pieniądze i mam plany.- wymieniał bezczelnie na palcach.

- Jakie plany?- spytał Pena. W tym momencie Maslow spojrzał na Hendersona. Schmidt wyłapał ich spojrzenie. James chciał już coś powiedzieć, ale Schmidt powstrzymał go samym ruchem ręki.

- Coś mi się tu nie podoba.- stwierdził blondyn i spojrzał na Hendersona.- Logan. Czy ty masz coś z tym wspólnego?- Henderson przełknął ślinę, po czym popatrzyła na Maslow’a jakby szukał w nim jakiejś pomocy, na co ten tylko wzruszył ramionami.- Logan, powiedz mi prawdę.- brunet miał minę jakby coś przeskrobał i było mu z tym źle. Aż byłem tego ciekawy. No może z mojej strony było to trochę złośliwe, ale trudno się mówi.

- No dobra.- zaczął Maslow.- Ja ci powiem, bo ten tu obok to się spietrał po prostu. Otóż Logan jest moim wspólnikiem i pomaga mi w planie przejęcia twojego rodzinnego domu, aby przerobić ją na restaurację, która zwróci mi zainwestowane pieniążki. Zadowolony?- Schmidt’owi opadła szczęka. Spojrzał się na Hendersona tak jak na Sullivana kiedy dowiedział się prawdy o potajemnym związku z jego siostrą, czyli w skrócie zawiedzenie, złość oraz ból.

- Kendall, ja ci to zaraz wszystko wytłumaczę.- próbował go uspokoić.

- Nie mam rodziny, nie mam też przyjaciela. Chcę zostać sam.- wyglądał już na dość dobitego żeby kłócić się jeszcze z nim. Schmidt wyszedł z domu gdzieś do ogrodu. Henderson wołał go, ale nie reagował.

- Zostaw go lepiej teraz samego.- powiedział Pena.

- Ale on wyglądał jakby chciał…- wtrąciła Mandez cała zapłakana, ale urwała swoją wypowiedź. Nie wiem czemu, ale spojrzała wtedy na mnie. Chyba chciała żebym poszedł za mężczyzną. Kiwnąłem tylko głową i poszedłem za nim do ogrodu.

Nie wiem gdzie on mógł poleźć. Było już dość ciemno. Nie było go ani przy studni ani przy fontannie. Sprawdzałem nawet szopę z narzędziami. Tam też brak Schmidt’a. W końcu znalazłem go siedzącego na kamieniu z głową schowaną między nogami. Płakał jak dziecko, jak cierpiące dziecko, któremu zabrano wszystkie ukochane zabawki. A może i nawet gorzej. Tu pojawia się takie współczucie i żal dla drugiego człowieka, że chciałby teraz odebrać mu trochę tego cierpienia żeby mu było lżej. Ale ja nie wiedziałem jak mam się zachować. Nie jestem dobry w pocieszaniu innych. Wziąłem się w garść i przykucnąłem koło niego.

- Panie Schmidt?- zacząłem.- Ja wiem, że to dla Pana trudne i…

- Trudne?- uniósł głowę.- Pan nigdy nie miał takich problemów jakie mam ja. Nie wiem czemu ten świat tak mnie przygniótł do ziemi. Jak jakiegoś robaka, jakieś mało ważne istnienie… Ja jestem tym robactwem.- spojrzał na mnie.- I czy coś się zmieni gdy mnie zabraknie? Nie. Życie nie ma sensu kiedy nie ma się dla kogo żyć.

- A żona?- dopytałem.

- Pff… co to za żona, która zostawia mnie bez słowa? Wyobraża Pan to sobie? Jak wszyscy, wszyscy bliscy, na których Panu zależy giną po kolei jak Żydzi na egzekucji? Ten dom, mój rodzinny dom oddałem człowiekowi, który ma w posiadaniu połowę majątku, a teraz dostanie i drugą, a w dodatku stoi za tym mój niby najlepszy przyjaciel. Nie mam w tej chwili nikogo kto mógłby wziąć mnie za rękę i powiedzieć tak jak zawsze Nie płacz Kendall, ty bekso, wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie.- czułem jak wielka gula staje mi w gardle. Nigdy nie spotkałem człowieka, którego tak pokarał los.

- Nie wiem co teraz Panu powiedzieć…- zatkało mnie.

- Niech Pan nie mówi nic.- westchnął marszcząc brwi.- Mogę mówić Panu po imieniu?

- Chris.- podałem mu rękę.

- Kendall.- uścisnął ją.

Siedzieliśmy tak oboje w ciszy. To mu trochę pomagało, a ja nie chciałem go teraz zostawiać samego, bo bałem się, że zrobi sobie krzywdę. Po chwili zjawił się przy nas Henderson. Samym ruchem głowy odradzałem mu się odzywać, ale po prostu mnie olał.

- Kendall, ja ci muszę wszystko wytłumaczyć.- powiedział.

- Idź się tłumacz swojemu szefowi.- burknął.- Nie chcę cię więcej widzieć!

- Nie pójdę stąd póki mnie nie wysłuchasz.

- Chyba coś powiedziałem!- podniósł się z kamienia.

- Zrozum. Dobra, przyznaję się! Pomagałem mu w tym, ale…

- Osz ty pieprzony zdrajco!- blondyn nie wytrzymał i rzucił się na niego. Dorwał się do jego kołnierzyka i zaczął nim potrząsać. Henderson zaczął się bronić nie robiąc mu krzywdy, nie chciał tego. Próbował mu się tylko wyrwać. Kendall patrzył na niego z takim ogniem w oczach, że na sam widok było mi gorąco. Musiałem ich rozdzielić. Mogłem patrzeć jak Hendersonowi dzieje się krzywda, ale bez przesady. Aż taki nie jestem. Wdarłem się między nich. Odciągnąłem Kendalla od niego.

- Ja tego nie chciałem!- zaczął znów Henderson.- Nie miałem wyboru. Maslow mnie awansował i złożył propozycję nie do odrzucenia. Miałem mu pomóc przejąć jakiś dom, ale nie wiedziałem wtedy, że chodzi o ten dom! Gdy się dowiedziałem, chciałem zrezygnować, ale on zagroził, że wyrzuci mnie z pracy…

- O Boże, biedaku jak mi ciebie szkoda!- zironizował Schmidt.- Pokrzywdzona przez los owieczka, spierdalaj.

- Ale to prawda…

- Powiedziałem coś!- wrzasnął.

- Jak chcesz.- rozłożył ręce z bezsilności, odwrócił się na pięcie i wrócił do rezydencji.

- Chcę teraz zostać sam.- powiedział do mnie, ale jakby nie do mnie. Wbił wzrok w trawę i poszedł w stronę domu.

- Poczekaj.- dogoniłem go. Zmusiłem go do tego żeby spojrzał mi prosto w oczy. Jego spojrzenie było nieprzytomne, pozbawione już życia.- Co chcesz zrobić?- miałem lekkie obawy.

- Tak jak już powiedziałem… położę się do łóżka i będę czekał aż ktoś mnie zabije, bo o niczym innym nie marzę.- odpowiedział spokojnie, jednak z nadal drżącym głosem.

- A jeśli się tak nie stanie?- podejrzewałem, że Kendall będzie chciał się sam zabić, a tego i ja bym nie zniósł już.

- Dobranoc Layne.- wyminął mnie i poszedł przed siebie.

Wróciłem do domu. Domownicy zniknęli z korytarza, każdy poszedł najwyraźniej do siebie. Usiadłem sobie przy stoliku sam rozmyślając o tym wszystkim. Zdałem sobie sprawę, że przez to wszystko co się wydarzyło bardzo polubiłem Kendalla. Jestem pewny, że on jest niewinny. Ja to czuję i to wystarczy. Pomyślałem, że skoro ten człowiek nie ma na kim polegać, to ja mu pomogę. Z rozmyślań wyrwał mnie Terence, który wrócił z dworu. Trzymał w ręce listy to chyba był przy skrzynce pocztowej. Lokaj wertował koperty sprawdzając do kogo są zaadresowane żeby mógł wręczyć je odbiorcom.

- Czy jest może jakiś list dla Schmidt’a?- spytałem.

- Jest ten.- powachlował kopertą przede mną.

- Niech Pan mi ją da. Ja mu ją wręczę.- wyciągnąłem rękę. Pomyślałem, że to będzie dobry pretekst żeby sprawdzić co u niego słychać. Podejrzanie by to wyglądało jakby ot tak przyszedł i sprawdził czy jest żywy. Sam by się domyślił o czym myślę. Terence zastanowił się przez chwilę, po czym podał mi list. Myślałem, że będzie trudniejsze zdobycie tego listu, ale no cóż…

Koperta była podpisana tylko jego imieniem. Dziwne. Wszedłem po schodach i zapukałem do jego drzwi. Ulżyło mi gdy dostałem sygnał od wewnątrz.

- To ty.- powiedział gdy otworzył drzwi.- Wejdź.- zamknąłem na sobą drzwi.

- Przyniosłem dla ciebie list.- podałem go Kendallowi, który siedział teraz na łóżku, a ja dyskretnie poszukiwałem jakiś niebezpiecznych narzędzi, ale żadnych nie znalazłem.

- Terence to przyniósł?- spytał. Kiwnąłem głową.- Jest tu tylko moje imię. Jak to doszło skoro nie ma znaczka?

- A nie wiem?- podrapałem się po głowie. To akurat było dziwne.- Weź przeczytaj.- Schmidt otworzył kopertę i rozwinął niewielki kawałek papieru. Jego oczy śmigały jak szalone po papierze. Czułem, że coś jest nie tak. Na nowo przybierał ten bolesny wyraz twarzy.- Kendall? Co się dzieje?

- Wyjdź, proszę.- powiedział załamanym głosem miażdżąc list w ręce. W sekundzie zrobiła się z niego papierowa kulka. Zamachnął się i cisnął nią o ścianę. Wstał i podszedł do wejścia na balkon. Wbił wzrok w widok za oknem.

- Ale co się stało?- zmartwiłem się.

- Wyjdź. Chcę zostać sam.- próbował zachować spokój, ale miałem takie przeczucie, że wewnętrznie darł się w niebogłosy. Domyśliłem się, że niczego dzisiaj od niego nie wyciągnę, więc spełniłem jego prośbę. Kiedy byłem już na korytarzu, usłyszałem tylko jak zamyka drzwi na klucz…




* Jeden z moich ulubionych rozdziałów :D Pechowa trzynastka. Biedny Kendall... Kiedy pisałam ten rozdział utożsamiłam się z jego cierpieniem. Spoko, nikt mi nie umarł ;) I plany Maslow'a wyszły na jaw. Henderson jest winny czy niewinny? Jak myślicie? Kendall jest ostatnim celem? Czy ktoś będzie chciał go zabić? A może sam będzie chciał to zrobić? Jak myślicie co było napisane w tym tajemniczym liście? Kolejna dzida za tydzień, w piątek :*