Rozdział X - To wcale nie jest włamanie

Nie znałem Larry jeszcze od tej strony. To o co mnie poprosiła… Musiała być naprawdę zdeterminowana. Czyli nie rzucała słów na wiatr mówiąc, że i tak dostanie się do tego gabinetu. Miałem zdobyć klucz i poszukać jakiś dowodów kiedy ona zajmie czymś Schmidt’a. Jak ja mogłem się na to zgodzić? Mówiłem już, że ta kobieta mnie omotała. Schmidt trzymał klucz w swoim pokoju. Larra poinstruowała mnie wcześniej co mam robić. Gdy zapukała do jego sypialni, zaraz chwilę po tym wybiegli razem na dół. Nie wiem co ona mu powiedziała, ale poskutkowało. Wkradłem się do jego sypialni, która była teraz dzięki mojej partnerce otwarta. Zabrałem klucz z biurka i wszedłem na górę. Po cichu przekręciłem klucz w zamku. Rozejrzałem się czy ktoś tego nie widział, a następnie zamknąłem się w środku gabinetu.

Podszedłem do biurka i otworzyłem pierwszą szufladę. Leżała tam cała sterta papierów. Przewertowałem wszystko szukając czegoś co mi się przyda. Nic tam nie znalazłem. Tak samo było w drugiej szufladzie. Przeszukałem całe biurko. Skierowałem się do półki z dokumentami. Tam w oczy rzuciła mi się taka zielona teczka. Strzał w dziesiątkę! Kopia testamentu. Wyjąłem telefon i zrobiłem zdjęcie. Czułem się jak złodziej. Przez moje ciało przechodziła jednak adrenalina, byłem taki podekscytowany. Odłożyłem teczkę na miejsce i spojrzałem jeszcze czy zdjęcie było wyraźne. Numery dokumentu były zamazane. Chciałem zrobić jeszcze jedno zdjęcie, ale co za pech! Bateria słaba. Wziąłem jeszcze raz teczkę i podszedłem z nią do biurka. Usiadłem na krześle rozglądając się za długopisem. Przede mną leżał jakiś notes, więc spisałem numer na kartkę, wyrwałem ją i schowałem do kieszeni. Może kiedyś się przyda, choć nie wiem po co. Przezorny zawsze ubezpieczony. Odłożyłem wszystko na miejsce i wróciłem do sypialni Schmidt’a, aby odnieść mu klucz. Wszystko udało się zgodnie z jej planem. Poszedłem do ogrodu odsapnąć po tym wszystkim. Widziałem jak Larra rozmawia ze Schmidt’em.

- Proszę mnie więcej nie wołać przez takie głupoty!- skarcił ją.- Ja naprawdę myślałem, że stało się coś poważnego!- odwrócił się na pięcie i normalnie mnie minął.

- I masz coś?- podeszła do mnie.

- Mam foto testamentu. Wyraźnie jest napisane na kogo jest przepisany dom a na kogo firma.

- Pokaż.- poprosiła o mój telefon, który jej podałem.- Dom jest przepisany na Amandę i Kendalla. I Terence też miał rację. Firma jest przepisana na Panią Schmidt. Maslow miał motyw.

- Jest też jedna niepokojąca mnie sprawa.- zacząłem.- Kancelaria stała się własnością Amandy po śmierci matki. Pojawia się kolejny motyw. Ale czy ona mogła zabić własną matkę żeby przejąć kancelarię?

- Nie wiem czy ma to jakiś sens chyba, że…- urwała.- Trzeba będzie jeszcze pociągnąć kogoś za język. Dobra robota, Layne.- poklepała mnie po ramieniu.

- I to wszystko?- uniosłem brwi.- Narażałem życie. Coś mi się należy.

- Słowo Dziękuję?- spytała.

- Myślałem bardziej o buziaku.- wyszczerzyłem się.

- Haha.- zaśmiała się.- Zapomnij. To twoja praca, zdobywanie dowodów.- poszła dalej.

- Ale nie uważasz, że źle zrobiliśmy?- dogoniłem ją.

- To tylko wina Schmidt’a, że jest taki uparty. I to nie jest włamanie. Robiliśmy to co do nas należy.

*Larra*

Chciałam porozmawiać o tym wszystkim z Panem Maslow. Myślałam, że znajdziemy go jak zawsze w bibliotece zaczytanego jak się okazało w jakimś starym kryminale. O dziwo go tam nie znaleźliśmy. Kazałam Chrisowi się ode mnie odczepić, ponieważ wciąż upierał się o należytą mu nagrodę w postaci buziaka. Mandez siedziała obok Pana Pena pijąc kawę. Pomyślałam, że skoro Mandez jest przyjaciółką Amandy Schmidt, to może będzie wiedziała coś na jej temat. Postanowiłam ją wypytać.

- Możemy porozmawiać na osobności?- spytałam. Pena westchnął. Nie chciał się podnosić, bo już wygodnie się rozsiadł. Poczekałam aż łaskawie opuści pomieszczenie. Mandez odłożyła filiżankę i założyła nogę na nogę.- Czy Pani Amanda skarżyła się ostatnimi czasy na coś?

- Na co konkretnie?

- Może na pracę? Studia?

- No chyba tak jak każdy.- odparła.- W sumie Amanda już taka jest. Lubi sobie ponarzekać, ale ostatnio to narzeka na wszystko… Mówi jakie to studia prawnicze są ciężkie i takie tam.- machnęła ręką.

- Podobno uczęszcza na praktyki do kancelarii jej matki.

- Tak, ale…- zawahała się.

- Proszę mówić.- nakłoniłam ja delikatnie. Spojrzała się na mnie podejrzliwie.- Amanda pokłóciła się z matką parę dni przed jej śmiercią.

- A co się stało? O co konkretnie poszło?

- Amanda narzekała, że matka po niej jedzie. Narzuca jej tok swojego myślenia. Amanda się zdenerwowała i powiedziała, że ona nie chce tak pracować i chce robić to po swojemu, a skoro nie może robić tego w kancelarii to będzie lepiej jeśli nie będzie tego tam robić. Pani Schmidt się wściekła, ponieważ nie lubiła gdy się jej ludzie sprzeciwiali. W pracy siała postrach i była bardzo surowa. Pod wpływem impulsu wyrzuciła ją z kancelarii. Sama byłam przy tym. Ale nie uważam żeby Amanda z tego powodu miała zabić matkę.- dodała szybko.

- Mhm. Nie zauważyła Pani ostatnio czegoś dziwnego?

- Może?- zawahała się.- Nie jestem pewna, ale tak mi się wydaje, że nocami ktoś chodzi po ogrodzie. Dwa razy widziałam przez okno snuję się po ciemku po okolicy. Nie wiem czy mam jakieś zwidy…

­- Nie ma Pani. Ja też to widziałam.

- Proszę to sprawdzić, bo mnie to przeraża trochę…- przyłożyła rękę do gardła.

- Dobrze, a widziała Pani Pana Jamesa?

- Przyszedł tu niedawno i wyciągnął Hendersona z biblioteki.- a to ciekawe. Muszę to sprawdzić.

- No dobrze. Zostawiam Panią.-wstałam i opuściłam pomieszczenie.

Jedyne co mi przychodziło na myśl to pomysł, że Maslow zaciągnął Hendersona do siebie. Pobiegłam szybko schodami na trzecie piętro gdzie znajdowały się ich pokoje. Przyłożyłam ucho do drzwi jednej z sypialni. Zauważyłam, że Layne wchodzi po schodach. Widząc mnie podsłuchującą pod drzwiami, nie zdziwił się, tylko pokręcił głową. Sam się przyłączył.

- Mówię ci.- to był głos Logana.- To nie wypali. Kendall się przecież nie zgodzi.

- No ja już go przekonam do zmiany zdania.- odpowiedział mu Maslow.

- Wycofajmy się może…

- Pękasz, Logan? Teraz jest już za późno. Nie ma odwrotu. Siedzimy w tym razem.

- Ja tak nie chcę. Powiem mu prawdę.- zagroził mu brunet.

- Co ty mu powiesz? Nic mu nie powiesz! No chyba, że chcesz stracić robotę, co? Mam mu powiedzieć co zrobiłeś? Myślisz, że łatwo to zniesie?

- To teraz mnie szantażujesz mam rozumieć?- uniósł się.

- Co się z tobą dzieje? Dręczą cię wyrzuty sumienia? Zastanów się z kim chcesz trzymać, bo możesz być tylko po jednej stronie barykady. Albo zostajesz ze mną i kontynuujesz to co zaczęliśmy albo wracasz do Schmidt’a, ale bezrobotny. Wybór należy do ciebie. Więc jak?- zapadła cisza.

- No dobra… zostaję. Ale co robimy?

- Schmidt stoi nam na drodze. A przeszkody trzeba eliminować. A teraz idź. Spotkamy się jeszcze potem.- odeszliśmy szybko do drzwi. Z ukrycia obserwowaliśmy jak Henderson schodzi po schodach, a za nim w pewnym odstępie czasowym Maslow. Wróciliśmy do mojej sypialni, aby to przedyskutować.

- Wiedziałem, że Henderson ma z tym coś wspólnego. Wiedziałem!- klasnął w ręce Layne.

- Tak, ciesz się, że miałeś rację.- wywróciłam oczami.- Tutaj chodzi o jakiś spisek. Henderson i Maslow trzymają ze sobą i chcą zaszkodzić Schmidt’owi. Tylko o co im chodzi? O firmę?

- Raczej nie o firmę. Agencja nieruchomości nie należy do Schmidt’a.- przypomniał mi.- Po śmierci Pani Schmidt pełnoprawnym właścicielem staje się według testamentu zastępca, a był nim wtedy Maslow. Firma jest już jego to musi mu chodzić o coś innego. W dodatku siedzi w tym Henderson. Nie można mu ufać. Patrz co za szuja. Podobno jest przyjacielem Schmidt’a, a tak to kombinuje za jego plecami.

- Weź pod uwagę to, że nie ma wyboru. Maslow go szantażował.

- Oh proszę cię. Nie uważasz chyba, że byłby taki głupi, aby wchodzić w to na początku bez swojej zgody. Może Maslow kazał mu zabić Panią Schmidt żeby przejąć firmę, a teraz panikuje i chce się wycofać. Sam Maslow udaje, że ma czyste ręce. No powiedz, że to się nie układa powoli w logiczną całość.

- Nie jestem przekonana, Chris…- wyjrzałam przez okno.- To nie jedyna osoba, która chodzi mi teraz po głowie. Jest jeszcze przecież Amanda i tajemnicza osoba, która chodzi nocami po ogrodzie.

- Może to ten Kayden. Tylko co on by robił w ogrodzie o takiej porze?

- Nie wiem. Ja też to widziałam, ale Mandez mi o tym przypomniała.

- To w takim razie musimy to sprawdzić. Po kolacji nie pójdziemy spać…- przytaknęłam dając mu do zrozumienia, że się z nim zgadzam.

Dalej rozmawialiśmy o mniej ważnych sprawach. Rozmowa potoczyła się na strefę prywatną. Trochę się pośmiałam z żartów Christophera. Po chwili Terence zapukał do drzwi informując, że za pięć minut zaprasza na obiad. Zdałam sobie sprawę, że umieram z głodu. Ta praca pochłania tyle mojej energii. Opuściliśmy moją sypialnię i poszliśmy korytarzem. Nagle Pena zbiegł z góry dysząc.

- Ktoś się włamał do mojego pokoju!- zawołał patrząc na nas z obłędem w oczach. Nie wiedział co robić.­- Ktoś czegoś szukał u mnie w pokoju!- poszliśmy szybko sprawdzić co się dzieje...







* Pierwsza dyszka :) No i co myślicie? Co za spisek ma Maslow i Henderson? Kto chodzi nocami po ogrodzie i kto włamał się do pokoju Carlosa? Ja już nie mam nic do powiedzenia i zapraszam na  za tydzień, w piątek :*