Rozdział VIII - Scenka

Terence poprosił wszystkich na obiad do jadalni. Christopher usadowił się obok mnie, a od drugiej strony dosiadł się Henderson. Kendall i Amanda zasiedli przy dwóch końcach prostokątnego stołu. Reszta również znalazła sobie odpowiednie dla nich miejsce. Dora zaczęła przynosić pięknie pachnące potrawy, a Terence nalewał każdemu napoju. Ja poprosiłam chyba jako jedyna o herbatę. Kamerdyner stanął za mną polewając herbaty do filiżanki. Następnie pochylił się pod pretekstem postawienia dzbanka.

- Radziłbym uważać na to co tu się pije…- wyszeptał mi do ucha.- W końcu w tym domu otruto kobietę.- nie wiedziałam czy zrobił to specjalnie czy chciał mnie nastraszyć, ale udało mu się. Podczas jedzenia nie wzięłam niczego do picia. Obleciał mnie strach. Chris chyba zauważył, że coś jest nie tak, bo mi się przyglądał.

- Larcia?- spytał ze zniżonym głosem.- Coś nie tak?

- Weź się może zajmij jedzeniem, co?- może i chciał dobrze, ale nie byłam w nastroju. To był jeden z najdziwniejszych obiadów w moim życiu. W dodatku Henderson ciągle mi się przyglądał. Siedział naprzeciwko mnie, więc trudno było tego nie zauważyć. Uśmiechnął się i z powrotem schylił głowę udając, że znalazł coś ciekawego na pustym już talerzu. Zobaczyłam, że Terence polewa wszystkim soku z innego dzbanka, więc ja też poprosiłam. Usycha mi gardło, a ktoś przecież nie mógłby otruć nas wszystkich.

Po obiedzie jeszcze raz myślałam nad tym wszystkim. Terence chyba nie mógłby tego zrobić skoro mnie teraz straszy. A może zrobił to specjalnie, abym myślała, że jest niewinny albo martwi się o mnie na swój niezbyt pomysłowy sposób. Interesuje mnie również Maslow. Jeśli motyw, o którym mówił Terence jest prawdziwy to Maslow stanie się podejrzanym numer jeden. W sumie dla mnie już nim jest. Od początku sprawiał problemy, sam wie najlepiej co robić, a jego książkowe alibi jest… dziwne? Zaczepiłam Amandę na korytarzu, ponieważ chciałam potwierdzić alibi Mandez.

- Mogę o coś zapytać?- skinęła głową.- Nie mówiła Pani, że w dniu zabójstwa była na górze z Ciarą i oglądała jakieś zdjęcia.

- Ale tak było.- mimo to, że potwierdziła, pobladła trochę na twarzy.- Tylko, że rano.

- Rano?- czyli Mandez kłamała. Co robiła na górze? Może to ona zabiła Panią Schmidt. Będę jeszcze musiała poszukać motywu.

- Czy coś się stało?- dopytała widząc zamyślenie na mojej twarzy, o którym sama dobrze wiedziałam. Często miałam taką minę.

- Nie, ale proszę zwołać wszystkich do salonu.

Pani Amanda zrobiła tak jak jej kazałam. Ponieważ na chwilę obecną sprawa to wszystko nie ma dla mnie najmniejszego sensu, postanowiłam jeszcze raz odtworzyć tę scenę.

- Proszę Państwa. Chcę Was prosić, abyście mi w czymś pomogli.- zaczęłam.

- Herbaty?- spytał mnie Terence świdrując wzrokiem. O co mu chodziło? Nie nastraszy mnie żadną herbatą. Ruchem głowy odmówiłam.

- Co znowu?- spytał Maslow.

- Odegracie Państwo scenkę.- powiedziałam.

- A kogo będę grać?- spytał Pena.

- Każdy będzie grać siebie. Chciałabym, aby Państwo znaleźli sobie teraz miejsce w jakim znajdowali się dwa dni w pięć minut przed zgaśnięciem świateł. Christopher, ty będziesz Panią Schmidt.

- A ty nie możesz nią być?- zmarszczył brwi.- Nie chcę grać kobiety.

- Rób to co ci każę.- ostrzegłam go. Widać było, że nie jest z tego zadowolony, ale mnie to trochę sprawiało radość. Tak mogłam się zemścić za ten notes.

Maslow usiadł sobie w odosobnieniu przy stoliku i zaczął czytać książkę. Kendall i Logan usiedli na sofie. Kayden oraz Carlos wyszli nazewnątrz. Dora poszła do kuchni. Terence stanął pod ścianą, a Ciara usiadła niedaleko Jamesa. Amanda obok niej.

- Ja będę narratorem.- powiedziałam dostatecznie głośno, aby wszyscy mnie usłyszeli.- Będę opowiadać zgodnie z zeznaniami, więc jeśli jakaś kolejność będzie zła to proszę mówić. Panie Pena! Wchodzi Pan teraz spóźniony do mieszkania.- Terence otworzył mu drzwi, a Carlos usiadł obok Ciary i zaczęli udawać, że o czymś rozmawiają.- Teraz Pani Amanda. Co Pani zrobiła gdy Pena zajął Pani przyjaciółkę?

- Poszłam po Kaydena do ogrodu.- wstała i wyszła posłusznie z mieszkania.

- Teraz ja.- wtrącił Henderson.- Pani Schmidt podaje mi ciasto.- wskazał na siebie palcem. Layne wywrócił oczami i ścisnął nóż w ręce.

- Niech Pan nie liczy na żaden kawałek.- Layne podał mu pusty talerz, a następnie podał nóż Terencowi. I teraz byłam ciekawa co on z nim zrobi. Chris poszedł na górę.

- A Pani co teraz powinna zrobić?- spytałam Ciarę.

- Ja?- zawahała się.- Ja powinnam iść do łazienki na górze.

- Do łazienki? Nie mówiła nam Pani tego. Powiedziała co innego.- Maslow dziwnie się na nią spojrzał.

- A czy to jest ważne? Pomyliły mi się pory dnia.- wstała i poszła na górę. W tym momencie myślałam, że wszystko się sypie.

- Zjadłem udawane ciasto, wychodzę z Kendallem do ogrodu.- oznajmił Logan, który był najbardziej zainteresowany sytuacją. Tak też zrobili. Jednak szybko wrócili. Jakiś czas później Amanda i Kayden wracają i zaczynają tańczyć. Uważnie przygląda im się Pena.  Kendall podchodzi do Kaydena i prosi go o naprawę zraszacza, więc wychodzi. Wróciła Dora i poprosiła Terenca, aby pomógł jej przynieść zastawę. Terenc odłożył nóż na stole i poszedł pomóc kobiecie. Kiedy Maslow zauważył, że nóż został na obrusie, powiedział krótkie: Pff… Kiedy Terence wrócił, niósł tacę z niby obiadem dla Pani Schmidt i poszedł na górę. Po chwili też zszedł.

- Uwaga!- powiedziałam.- W tym momencie gasną światła. Róbcie Państwo to co robili wtedy.

- O rety! Gdzie jest światło?- spytał grający Pena. Mandez zaczęła się śmiać kiedy schodziła po schodach i udała z nich spada.

- To musiał być taki dźwięk!- ożywił się Carlos.- Tak! Ten huk musiała spowodować Ciara kiedy spadła ze schodów.- powiedział jakby dostał olśnienia.

- Ja idę sprawdzić korki.- powiedział Schmidt. Maslow odłożył książkę i w ciszy czekał aż niby włączą światła, a Henderson wyszedł. Podobno Maslow też miał gdzieś się ulotnić, ale dalej siedział na swoim miejscu. Martwiło mnie to, że nikt nie ruszył noża. Ale czego ja się spodziewałam? Ktoś musiał kłamać. Wrócił Kayden i usiadł w kącie.

- Włączają się światła.- poinformowałam.

- Ja idę teraz do mamy.- Amanda weszła na górę. Kendall wraca do salonu.

- Dobra!- pojawił się po chwili Layne.- Ja swoją rolę spełniłem.- zszedł z Amandą po schodach. Kendall powiedział, że teraz powinien zadzwonić do Logana i powiedzieć co się stało. Jednak Henderson darował sobie czekanie już na ten moment i wrócił do mieszkania.

- Nie no, moi Państwo.- założyłam ręce.- Ktoś nie gra tak jak powinien.

- Ekhem…- wtrącił Layne.- Jeszcze jednego nie potrafię zrozumieć. Panie Pena. Słyszał Pan jak Pani Mandez spada ze schodów, bo był Pan najbliżej, prawda?

- No prawda, ale co ja mam do tego?

- Nie wiem. Dlaczego nikt inny tego nie słyszał? Mówił Pan, że leciała muzyka, ale skąd leciała muzyka skoro nie było prądu?- wszystkim opadła szczęka. Że też ja wcześniej nie zwróciłam na to uwagi… Może Pena nie słyszał jak Ciara upada ze schodów tylko słyszał coś innego albo oba dźwięki stały się w akurat w tym samym czasie.

- Mój Boże… teraz już niczego nie jestem pewien…- odrzekł Latynos.- Ale to musiał być jakiś huk.

- Będziemy musieli zrobić test.- spojrzałam na Layne’a, który przyznał mi rację.

- Ale co to znaczy?- przestraszył się.

- Będziemy badać dźwięk.

- Przepraszam?- wtrącił Kayden.- Ja chyba wiem dlaczego muzyka nadal leciała choć nie było prądu. Przypomniało mi się, że wieża się zepsuła.

- No tak. Rzeczywiście.- potwierdziła Amanda.- W pewnym momencie muzyka przestała grać.

- No właśnie.- kontynuował ogrodnik.- Ale druga wieża potrzebowała przedłużacza, a mamy zapasowe źródło energii w szopie, więc tam je podłączyłem, bo w tym domowym to już wszystkie kontakty były zajęte. I być może to spowodowało przeciążenie i wywaliło korki. A wieża grała nadal.

- Aha…- Layne zapisał to na szybko w notesie, a następnie schował go do swojej marynarki.

- Ale co z tym testem dźwięku?- ponowił pytanie przerażony Pena.

- Już wyjaśniam.- musiałam go uspokoić, bo miał minę jakbyśmy mieli zamiar zrobić mu krzywdę.- W tym przypadku będziemy szukać po domu wszystkiego co mogło zrobić taki hałas.

- Pff…- znów zrobił to Maslow.- Będziecie Państwo trzaskać wszystkim póki sobie facet nie skojarzy co to za dźwięk?

- Nie trzeba wszystkim.- poprawiłam go.- Wystarczy znać kilka faktów. Logan?- zwróciłam się do bruneta.

- Uuu…- wtrącił Maslow poprawiając garnitur.- Już na Ty? Szybka Pani jest.

- Proszę zadbać o siebie, dobrze?- uniosłam się. Ten człowiek nic nie wie na ten temat, ale myśli, że jest alfą i omegą.

- James, to była moja prośba.- wyjaśnił mu Logan.- I weź się zamknij.

- Ty mi będziesz mówił co mam robić?- Maslow aż się podniósł.- Ty?

- Uważaj lepiej…- zagroził mu. Wykonali między sobą porozumiewawcze spojrzenia. Szatyn zgrzytnął zębami, a następnie usiadł na swoim miejscu. Coś czułam, że między nimi jest jakaś afera. O coś im wcześniej musiało pójść.

- Larra.- Chris wyrwał mnie z rozmyślań.- Chciałaś go o coś zapytać.

- Ach tak.- przypomniałam sobie.- Logan. Jaka była wtedy pogoda na dworze?

- Dość wietrznie.- odpowiedział.

- Pani Amando.- zwróciłam się do kobiety.- Czy pamięta Pani czy okno w sypialni było wtedy otwarte?

- Tak, było.- kiwnęła głową.

- Aha. Panie Pena, proszę się skoncentrować.- weszłam na górę. Otworzyłam drzwi od sypialni Pani Schmidt tyko po to, aby nimi mocno trzasnąć. Zeszłam na dół.- Czy rozpoznaje Pan?

- Tak. To jednak było to. A co to znaczy?

- To znaczy, że podejrzany po zamordowaniu Pani Schmidt spieszył się. Nie zamknął drzwi, ale zrobił to przeciąg. I… albo ktoś po ciemku zszedł na dół niepostrzeżony albo wyszedł przez okno i jak gdyby nic wrócił drzwiami do rezydencji.

- Ale Pani jest mądra.- uśmiechnął się Henderson.

- Proszę się tak nie podlizywać, bo jest Pan podejrzany.- powiedziałam stanowczo.

- Słucham?!- Logan i Chris zapytali jednocześnie. Ich zaskoczenie różniło się tym, że Layne był ze mnie zadowolony, a drugi zawiedziony.

- Wszyscy są Państwo podejrzani.- wyjaśniłam patrząc na każdego po kolei.- Wszyscy bez wyjątku mogliście to zrobić. Póki nie udowodnię winy konkretnej osobie, każdy jest na mojej liście. Czy to jest Pan, Panie Maslow? Człowiek robiący za buntownika w tym otoczeniu. Może Pan Pena, niewinny na pozór sąsiad, a może Pan Brown, który straszy mnie trucizną. Nie wiem, ale się tego dowiem i nie spocznę póki prawda nie wyjdzie na jaw. A teraz dziękuję. Mogą Państwo się rozejść.

- Wow. Jestem pod wrażeniem.- powiedział po cichu Layne.

- Bo miałam już tego wszystkiego dość. Chcę żeby ludzie ze mną współpracowali, ale Maslow nie jest skory. I jeszcze ten Terence…

- Przez niego byłaś taka dziwna na obiedzie?

- Cytuję: „ Radziłbym uważać na to co tu się pije. W końcu otruto w tym domu kobietę.”- sparodiowałam jego niski głos. Christopher zaczął się śmiać.- To nie jest śmieszne!

- Jest… Biedactwo. Choć, pójdziemy na kawę.

- Z tobą już nigdy więcej.- odwróciłam się na pięcie.

- I tak będziesz moja.- dodał na końcu.

Nie mogłam w nocy spać. Wierciłam się i kręciłam. Nie pomogło wygodne łóżko. Wciąż myślałam o tym całym śledztwie. Nie potrafię nawet w nocy o tym przynajmniej na chwilę zapomnieć. Do łatwych to zajęcie nie należy, ponieważ jak można zapomnieć o zabójstwie w rezydencji, w której się obecnie przebywa. Przede mną pracowity dzień, a ja muszę się wyspać. Jednak nie mogłam. Spojrzałam na zegarek. Zbliżała się pierwsza w nocy. Wyszłam z łóżka przechodząc obok okna. Zatrzymałam się przy nim, bo zdawało mi się, że coś się poruszało w ogrodzie. Przyjrzałam się uważnie. Czarna postać zniknęła za krzewami i poszła w stronę fontanny. Nie wiem czy mi się zdawało czy widziałam to naprawdę. Może ktoś robi sobie nocne spacery po ogrodzie? Chciałam już wyjść i sprawdzić, ale nie wskazywało na to, żeby ta zjawa znów się pojawiła. Ziewnęłam i wróciłam do łóżka. 





* Powinnam nie dodawać w ogóle tego rozdziału, bo było słabo z komami pod ostatnim. Ale nie zrobie tego tym co wiernie czytają i komentują. Przynajmniej na Was mogę liczyć :* Jak wrażenia po tym rozdziale? Piszcie. Do piątku :*