Rozdział VII – W poszukiwaniu śladów

Nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę. Mamy zamieszkać wszyscy razem w wielkiej rezydencji. Myślałam, że takie akcje są tylko na filmach. Layne prowadził auto machając kolanami. Miał największą chyba frajdę z tego wszystkiego. Z tego co pamiętam to jego marzeniem z dzieciństwa było przeżyć horror w nawiedzonym domu. Tylko, że to nie jest horror tylko śledztwo i to nie jest nawiedzony dom tylko zwyczajna posiadłość, w której kogoś zamordowano. Jednak skoro znalazł teraz takie odniesienie swojego marzenia do rzeczywistości to proszę bardzo.

Chris pomógł mi wyciągnąć walizkę z bagażnika. Uparł się, że mi ją weźmie. Wyrwałam mu rączkę z dłoni. To moja walizka i ja ją będę nieść! Przed sobą widzieliśmy Carlosa ze sportową torbą. Poczekał na nas przed drzwiami. Gdy doszliśmy, zadzwonił dzwonkiem. Terence wpuścił nas do środka. Albo mi się wydawało albo on mnie nie lubi. Patrzył się na mnie jakbym mu coś złego zrobiła. Nie przejmowałam się tym zbytnio. Nie zależy mi na zawiązywaniu przyjaźni z tymi ludźmi tylko na mojej pracy.

Każdy z nas dostał swoją własną sypialnię z łazienką. Layne dostał pokój obok mojego. Jako jedyni mieliśmy pokoje na drugim piętrze. Była jeszcze Mandez po drugiej stronie korytarza. Amanda jako jedyna mieszkała na pierwszym piętrze obok pustej sypialni jej zmarłych rodziców. Na trzecim piętrze zamieszkali Schmidt, Pena, Henderson i jeszcze nie zjawiony Maslow. Zastanawiałam się czy Maslow w ogóle ma zamiar się pojawić. Nie zdziwię się jednak jeśli chwilę się nie zjawi ze swoją walizeczką, ale jeśli się nie zjawi to będzie to podejrzane.

Dziesięć minut później ja i Chris zaczęliśmy rozglądać się po rezydencji szukając jakiś śladów. Zaczęliśmy od ogrodu póki było jasno. Layne sprawdził zraszacze ogrodowe. Stwierdził, że z pewnością nie były zepsute. Kayden miał rację. Automatycznie się włączały o tej porze. Kendall i Logan musieli chyba o tym zapomnieć albo oboje kłamią i nie byli w ogrodzie. Jednak już widziano ich mokrych gdy wrócili. Podeszłam do Kaydena, który przycinał różane krzewy.

- Piękne, prawda?- uśmiechnął się.- Dbam o nie jak o własne dzieci, których nie mam.

- Są śliczne.-przyznałam mu rację. Chris nie mógł tego słuchać, więc poszedł w drugą stronę, gdzieś gdzie znajdowała się fontanna.

- Chyba wystarczy przycinania.- wsadził nożyce do kieszeni szortów. Były tak ciężkie, że przebiły kieszeń i narzędzie spadło mu na stopę.- O żesz cholera!- zaczął podskakiwać trzymając się na nogę. Wyglądało to komicznie.

- Nic Panu nie jest?

- Nie, chyba nie. Do wesela się zagoi, prawda?- uśmiechnął się.- Mogłem to przewidzieć. Niszczę w podobny sposób wszystkie kieszenie. Taka już moja dola.

- Mogę Pana o coś spytać?

- Naturalnie…- zmierzwił swoje włosy.

- Pani Schmidt podała nóż Terencowi i taki sam znaleziono na miejscu zbrodni. Jednak on mówi, że mu ten nóż zaginął, a w dodatku były na nim tylko jej odciski palców. Co Pan o tym sądzi?

- Nie dziwię się.- wzruszył ramionami.- Wiem. Też zauważyłem ten sam nóż, jednak tego dnia Terence nosił takie białe rękawiczki. Wie Pani… czasami się takie nosi gdy się ma styczność z dużą ilością tac, po prostu dla czystości. Dlatego mogły zostać ślady palców samej Pani Schmidt. Jednak jeśli Terence twierdzi, że tego nie zrobił to nie mam powodów żeby mu nie ufać. Z postury straszny człowiek, ale ma ciepłe serce.

- Taaaak.- w to ostatnie to mu nie do końca wierzyłam.- No dobrze. Nie będę Panu zawracać głowy.- poszłam poszukać Layne’a. Znalazłam go przy fontannie. Schylał się szukając czegoś między figurkami.- Znalazłeś coś ciekawego?

- Tak mi się zdaje, że coś mi tak właśnie błysnęło. Zaraz sprawdzę. O!- wyciągnął złotą bransoletkę.- Obczajaj jakie cacko.- podał mi do ręki.- Ktoś musiał zgubić.

- Nie ktoś, tylko kobieta. No chyba, że sobie wyobrażasz Hendersona z taką bransoletką.-uśmiechnęłam się pod nosem.

- Dlaczego on?

- Tak dla przykładu podałam.

- Chodźmy do kuchni zapytać się kto nadzoruje posiłki.- zasugerował.

Wielka i sterylna kuchnia… po prostu marzenie. Dwie kucharki dwoiły się i troiły przy swoich stanowiskach. Zdziwiło mnie to, bo były jeszcze wolne miejsca. Trudno było się dogadać z tymi kobietami, ponieważ wytłumaczyły, że muszą wyrobić się z czasem na obiad dla tylu osób.

- To Panie sobie we dwie normalnie nie radzą?- spytał Christopher.

- Proszę Pana. Nas tu była czwórka zanim jeszcze Pani Schmidt żyła.- odpowiedziała mieszając bulion w garnku.

- A gdzie jest reszta w takim razie?

- Pan Kendall pozwalniał. Tak samo jak połowę służby. Teraz to jesteśmy tylko my, Terence, Dora, Kayden i jeszcze jedna sprzątająca Rose.

- Dlaczego to zrobił?- nie ukrywałam, że mnie to zdziwiło.

- Nic nam o tym nie wiadomo.- odpowiedziała.

- Terence przychodził tu po posiłki dla Pani Schmidt?

- Tak. W tym miejscu kładłam tacę, ale Terence jeszcze dodatkowo po Pani ulubione wino chodził do piwnicy. Teraz to my tu wszystkiego pilnujemy żeby nie doszło do kolejnej tragedii, choć nie wiem jak to jest możliwe.

- A kto ma dostęp do piwnicy?

- Każdy. Nie trzyma się tam nic wartościowego. Jest tylko stare pianino, konfitury z przetworami i właśnie półka z winami.

- Czy można tam zajrzeć?- zaciekawił się mój partner. Kobieta kiwnęła głową.

Weszliśmy to piwnicy wcześniej zapalając w niej światło. Wszędzie było mnóstwo kurzu, a góra fortepianu była przykryta szarawą mgiełką pyłu. Nikt nie dbał o czystość tego miejsca. Chris bez zastanowienia pognał w stronę tych win. Zatrzymał się przed nimi podziwiając stare roczniki. Półki były dwie. Jedna podpisana Dla gości, a druga Wina włoskie. Layne o dziwo zaciekawił się tą drugą półką. Tam stały wina, które piła do posiłków Pani Schmidt. Stały już tylko dwie butelki, więc każdy złapał jedną i dokładnie oglądał. Nie było śladu żeby ktoś je otwierał. Wróciłam się do kuchni.

- Przepraszam? Mają Panie jeszcze w kuchni jakieś wino włoskie?

- Chyba jeszcze niedokończone z tamtego dnia podczas imprezy.- kobieta otworzyła szafkę na dole i podała mi butelkę wina do ręki. Wyjęłam korek i dokładnie go obejrzałam. Tak! Znalazłam! Dość głęboka smuga przechodząca przez ściankę korka.- Coś się stało?- spytała kobieta.

- Mają Panie szczęście, że po cichaczu tego nie dokończyły, ponieważ to wino jest zatrute.- poinformowałam je.

- Znalazłaś?- podszedł Chris.- Ano tak. Ktoś sprytnie za pomocą strzykawki wpuścił truciznę.- spojrzał na korek.- Fachowa robota.

- Mój Boże…- kucharka zakryła usta dłonią.- A ja chciałam je podać do obiadu.- wtedy zdałam sobie sprawę, że uratowałam wszystkich przed podtruciem.

- Sprawdziłem resztę butelek. Są całe. Wcześniejszych ktoś musiał się pozbyć.- powiedział mój partner.

- Ale tej nie zdążył…- westchnęłam.- Proszę to wylać zanim ktoś przez przypadek się tego napije.- pokiwała szybko głową i wylała całą zawartość do zlewu.

Ktokolwiek to zrobił, postarał się o zatarcie wszystkich śladów. Wciąż żyłam nadzieją, że przez przypadek jeszcze może coś odkryjemy. W pokoju Pani Schmidt policja zgarnęła już wszystkie potrzebne dowody. Nóż, krew, lampkę włoskiego i zatrutego wina. Żadnych odcisków palców. Będziemy musieli szukać motywów. Bez powodu nikt nie zabija człowieka. Na dzisiaj postanowiliśmy zakończyć poszukiwania śladów. Zostały jeszcze pokoje, w których znajdują się goście.

- Larcia.- odezwał się Chris.- Jest jeszcze przecież ten przeklęty gabinet.

- Chodźmy tam.- weszłam na schody.- I nie mów do mnie Larcia!- wrzasnęłam.

Stanęliśmy przed wielkimi drewnianymi drzwiami do gabinetu Pana Schmidt'a. Był tylko jeden taki mały problem. Wejście ani rusz, zamknięte na klucz. Przeklęłam pod nosem.

- Posuń się słaba kobieto. Siły nie masz.- uśmiechnął się Layne. Jednak nawet on nie dał rady. Wiedział dobrze, że są zamknięte, ale nie popuszczał jakby chciał udowodnić nie wiadomo co.

- Co Państwo robicie?- zjawił się Kendall ni stąd ni zowąd. Ja podskoczyłam lekko jakby przyłapana na gorącym uczynku.

- Mógłbym Pan użyczyć swojego magicznego klucza i otworzyć te drzwi?- spytał Chris.

- Nie, nie mógłbym.- zaoponował groźnie.- Mówiłem Państwu, że nie życzę sobie, abyście cokolwiek ruszali czy przestawiali.

- To Pan chyba nie wie kim zajmuje się detektyw.- założyłam ręce.

- Proszę nie nalegać. Mogą i tak Państwo zaglądać wszędzie. Zgodziłem się na te warunki. Ale tutaj wejść już Państwo nie mogą.- poszedł dalej.

- Trzeba było splądrować ten gabinet gdy przesłuchiwaliśmy ludzi.- szepnął mi na ucho Layne.

- On mnie jeszcze tu wpuści!- syknęłam i zdenerwowana zeszłam na dół.

Na dole spotkałam Amandę i Ciarę pijące herbatę przy stoliku. Carlos przyglądał się blondynce z bezpiecznej odległości. Faktycznie ma ją na oku. Poprosiłam od Chrisa znalezioną bransoletkę. Podeszłam do kobiet. Chyba mówiły o czymś ważnym i poufnym, ponieważ natychmiast przestały rozmawiać kiedy się przybliżyłam.

- Czy któraś z Pań zgubiła może jakąś biżuterię?- spytałam.

- Tak!- ożywiła się Schmidt.- Ja zgubiłam bransoletkę. Taka złota…

- Kiedy ją Pani zgubiła?

- No dwa dni temu… w sobotę.- zgubiła ją tego dnia kiedy była impreza, a nie powiedziała, że była przy fontannie. Postanowiłam jednak oddać jej zgubę.- Dziękuję.- uśmiechnęła się.- Gdzie była?

- Zagubiła się w fontannie między rzeźbami.- odpowiedziałam, a jej mina zrzedła. To musiało coś znaczyć. Jeszcze nie wiedziałam co, ale coś na pewno. Będę miała ją na oku.

Nagle ktoś zadzwonił do drzwi. Terence się nie zjawiał, a wszyscy jak idioci czekali na lokaja. Czy w tym domu to hańbą jest jeśli ktoś prócz Brown’a otworzy drzwi? Gość zadzwonił jeszcze raz. Wywróciłam oczami i podeszłam do drzwi. Stał w nich Maslow z podręczną czarną walizką. Bez słowa wszedł do środka. Amanda aż wstała.

- A jednak Pan się zjawił. – założyła ręce.

- Nie zabiłem Pani Schmidt, więc jestem.- wyjaśnił. Postawił bagaż na podłodze.

- Nie widać żeby Pan był zadowolony.

- A mam się cieszyć? Przez tą całą chorą zabawę pokłóciłem się z narzeczoną. Nie była zadowolona, że musiałem ją zostawić na kilka dni. I w pracy musiałem znaleźć zastępstwo. To trochę trwa!- powiedział jakby to była jej wina, że przychodzi spóźniony. Terence zjawił się w końcu, zabrał jego walizkę i zaprowadził do przeznaczonej dla niego sypialni.

- Co za cham i prostak…- syknęła Amanda do swojej przyjaciółki.

Teraz byliśmy wszyscy w komplecie. Po przybyciu Jamesa poczułam, że dopiero teraz naprawdę wszystko się rozpoczyna. Przede mną spore wyzwanie. Ja, ten dom i zagadka morderstwa Pani Schmidt. Czy uda mi się to rozwiązać? Czy udowodnię szefowi, że jestem dobrym materiałem na detektywa? Pokaże czas…

* Pierwszy raz nie mam co napisać. Na głowie mam tyle spraw, że nawet komentarz od siebie sprawia mi problem. Jeśli czytacie to przynajmniej Wy zostawcie po sobie komentarz. I widzimy się w piątek :*