Rozdział XXXV – Stara historia

Pena tak samo jak my byliśmy zaskoczeni telefonem od Elizabeth. Czego ona mogła chcieć od niego? Po co zadzwoniła akurat do Carlosa, a nie do Schmidt’a? Może zadzwoniła tylko my o tym nie wiemy. Nadzwyczaj dziwne. Najpierw wyjeżdża bez słowa na Majorkę żegnając się w głupim liście, przez który Schmidt mógł popełnić samobójstwo, a teraz dzwoni do jego sąsiada. I do tego mówi tylko Carlos i sygnał się urywa. Głowa zaczyna mnie od tego wszystkiego boleć. Czuje jak zaczyna pulsować mi lewa część. Jeszcze trochę a rozniesie się na dobre. Pena wyszedł z wymalowaną na twarzy nadzieją, że jeszcze zadzwoni, a ja zostałam sama z Chrisem.

- Boli cię głowa?- spytał.

- Strasznie.- ścisnęłam powieki przykładając rękę do czoła.

- Może się położysz…

- Nie mogę się położyć. Muszę pracować. Może Pena ma rację. Trzeba wgłębić się w korzenie.

- Nic nie zdziałasz z rozrywającym bólem.- zmartwił się.

- Czy ktoś powiedział bólem?- weszła Martinez.- Podam może tabletki przeciwbólowe.

- Bardzo proszę.- jęknęłam. Kiwnęła głową i wyszła żeby za chwilę przyjść i podać mi tabletkę ze szklanką wody. Połknęłam ją natychmiast. Ten ból był nie do wytrzymania i wziął się tak nagle…

- Czy mogę jeszcze jakoś pomóc?- spytała gosposia.

- Może nam Pani pomóc wgłębić się w korzenie.- wywróciłam oczami.

- Słucham?

- Nie, nic.- machnęłam ręką.- To nie ważne, tak mi się powiedziało.

- Po prostu mamy problem. Ponoć przeszłość może nam pomóc w rozwiązaniu zagadki.- wtajemniczył ją Layne.

- Nadal w poszukiwaniu motywów?- pozwoliła sobie usiąść.

- A co Pani o tym myśli?- oparłam głowę na łokciu i zamknęłam oczy. Nie miałam siły na nic. Niech sobie Layne z nią rozmawia, ja tylko posłucham. Modlę się, aby ból ustąpił.

- Ja nikogo nie oskarżam, ale może mogę jakoś pomóc. Pracuję tutaj od dwudziestu paru lat. Zdążyłam poznać dobrze wszystkich mieszkających i pracujących tu ludzi. Rodzina Schmidt’ów to zwyczajna rodzina, która czasem ma swoje sprzeczki jak każda, ale ta rodzina też ukrywa swój mały sekret.

- Mały sekret?- ożywiłam się.

- To stara historia. Wszyscy o tym wiedzą, ale nikt już o tym nie mówi. Sprawa ucichła. Rozeszła się po kościach.

- Możemy ją usłyszeć?- poprosił Layne.- Jeśli Pani nie chce to nikomu o tym nie powiemy.

- No dobrze. No więc tak… to było bardzo dawno. Ja dopiero zaczynałam pracę w tej rezydencji. Nie znałam tu nikogo. Musiałam się zaklimatyzować. Już pierwszego dnia poznałam sprzątaczkę. Nazywała się Amele Stevens. Była młoda i piękna. Marnowała się tylko pracując w tym domu. Pani Schmidt wtedy była jeszcze w ciąży z Kendallem. Jakiś tydzień przed wyznaczoną datą porodu, pojechała do miasta do prywatnej kliniki gdzie mieli się nią dobrze zaopiekować. Pan Schmidt starał się do niej przyjeżdżać kiedy mógł, ale podpisywał ważny kontrakt, którego efekty widać do dziś. To prestiżowa firma. Pani Schmidt wyjechała, a następnego dnia…

- Co się wydarzyło?

- Położna kliniki zadzwoniła na domowy. Akurat byłam w pobliżu i odebrałam. Powiedziała, że Pani Schmidt rodzi, a jej mąż nie odbiera telefonu i czy mogłabym go poinformować. Poszłam go szukać. Pobiegłam do gabinetu nie pukając i zamarłam. Mój szef obściskiwał się z Amele Stevens. Tak szybko jak otworzyłam drzwi, tak szybko zamknęłam je za sobą. Po chwili Amele wyszła z gabinetu zapinając koszulę, a Schmidt poprosił mnie do siebie.

- Co Pani powiedział?- spytał Layne.

- Powiedział, że to nic nie znaczyło i mam o tym zapomnieć. Zakazał mi zdradzić jego żonie prawdę tłumacząc, że teraz będzie potrzebowała spokoju, a taki stres może zaszkodzić jej zdrowiu. A jeśli się go nie posłucham to będę musiała pożegnać się z pracą.

- Posłuchała się go Pani?- wciągnęłam się.

- Nie miałam innego wyboru. Nie chciałam stracić tej pracy. Bardzo jej potrzebowałam. Dowiedziałam się też, że o ich romansie wiedziało więcej osób, ale oni też milczeli.

- I nigdy nie dowiedziała się prawdy?

- Przyjęła od niego pieniądze za milczenie i zniknęła raz na zawsze… Potem gdy zobaczyli wszyscy, że ją zwolnił, uznali, że to koniec. Nikt jej nie powiedział, bo też i się bał, ale ogólnie to rozeszło się bez śladu. No i do końca swojego życia nie dowiedziała się prawdy… No i to wszystko.- westchnęła.- Ale nie wiem czemu to powiedziałam, bo chyba w niczym to nie pomoże. Przepraszam, ale muszę już iść. Pan James pewnie potrzebuje pomocy.- wyszła z jadalni.

- Też myślisz teraz o tej Amele?- spytał mnie Layne.- Czyżby Pena miał rację myśląc, że to nikt z naszego otoczenia?

- Przeszło mi to przez głowę, która już mniej boli. Stevens wróciła po latach i chciała się zemścić na jego żonie. Czy to aby możliwe? Przecież to burzy wszystko co żeśmy odkryli do tej pory. Jeśli to prawda to całe śledztwo poszło na marne. Stracony czas…

- Jaki stracony? Przez to mogliśmy dowiedzieć się czegoś konkretnego.

- Sama nie wiem. Coś mi tu ciągle nie pasuje. Coś ciągle przechodzi nam przed nosem jak wtedy sprawa z Mandez. Może się okazać, że znajdę jeden mały trop, a on pociągnie mnie do rozwiązania. Czuję, że jest teraz bliżej niż dalej, ale potrzebuję olśnienia. 

- Może dać ci mój notes żebyś mogła sobie przypomnieć wszystko?- zaoferował.

- To chodźmy od razu do ciebie.

- A z miłą chęcią.- wyszczerzył się.

Nie skomentowałam już tego tylko poszłam za nim do jego pokoju. Umiał utrzymać w nim porządek. Domknął drzwi od szafy gdzie wisiał już sznur jego koszul. Ciągle łaził tylko w koszulach. Następnie podszedł do szafki nocnej, aby wyjąć z niego notes i podać mi go do ręki. Pierwsza strona była podpisana Śledztwo w sprawie zabójstwa Pani Schmidt. Potem jeszcze na dole dopisał Amandę. Layne stale uzupełniał wiadomości. Oglądając pierwsze strony przypomniały mi się pierwsze dni tutaj, przesłuchania w gabinecie, do którego teraz nie mamy wstępu.

- Amanda…- powiedziałam raczej sama do siebie gdy natrafiłam na jej zeznania. Leżał twarzą do ziemi, a w pod ręką leżało pióro, które kupiłam mu miesiąc temu na pięćdziesiąte urodziny. A potem przypomniało mi się jak Logan opowiadał o tym jak Pan Schmidt na jego oczach dostał zawału.- Co on zapisał?

- Kto?

- Schmidt. Henderson powiedział, że zanim padł na ziemię, napisał coś. Co to było?

- Dlaczego w ogóle o to pytasz?- zdziwił się.

- Bo mi się przypomniało i zaciekawiło. Logan raczej nie wie. Kolejna, która zobaczyła martwego ojca jest Amanda, ale ona nie żyje. Potem była Pani Schmidt. Ona również nie żyje. Kto był potem? Czy ktoś to jeszcze widział? Muszę wejść do gabinetu.

- Ale Kendall…- wtrącił.

- Mam teraz w nosie Kendalla.- podniosłam się i wyszłam.- Panie Schmidt!- zaczęłam go wołać.- Panie Schmidt!

- Nie ma go.- poinformowała nas Martinez.- Musiał wyjść kupić inhalator dla Kaydena. Z góry przeprosił jeśli Państwu to nie odpowiada.

- Nie ma problemu.- oznajmiłam.- My też nie chcemy żeby znowu komuś stała się krzywda. Już dość mieliśmy poszkodowanych w tym domu. A może…- urwałam.

- Słucham?- spytała.

- Mam pytanie. Pamięta Pani dzień śmierci Pana Schmidt’a?

- Tak…- posmutniała.

- Gdy było już po fakcie… Kto tam wchodził?

- Z tego co pamiętam roztrzęsiona wypadła z niego właśnie Amanda, która zawołała matkę. Z kolei Pani Schmidt zawołała mnie, abym zadzwoniła po karetkę. Amanda wyszła nie mogąc znieść tego widoku kiedy Pani Schmidt została cały czas ze mną. Wiedziałam, że już nie żyje, ale nie dała sobie przetłumaczyć. Gdy zjawił się ambulans, zabrał jego martwe ciało. Zdruzgotana szefowa usiadła wtedy na jego krześle, a jej łzy kapały na jakieś papiery.

- Co to były za papiery? Testament?- zadał pytanie Layne.

- Tak. Testament.- potwierdziła trochę zaskoczona skąd my to możemy wiedzieć.- Pani Schmidt była zaskoczona, bo jej mąż zdążył wpisać Kendalla do testamentu. Ale nie bezpośrednio tylko na innej kartce. Potem zjawił się notariusz, aby zabrać go, ale to już nie miało sensu skoro jego żona go przeczytała i Pan Schmidt już nie żył. Testament był pisany odręcznie, więc Pani Schmidt pozwoliła Ravell’owi napisać go w gabinecie. Był jej dobrym znajomym co się później okazało. Podbił i podpisał. Oryginał zabrał, a kopię zostawił. Nie powinnam tego mówić, ale przed przyjazdem notariusza, Pani Schmidt pozwoliła sobie coś do niego dopisać.

- Proszę kontynuować.- co za szczęście, że Martinez to gadatliwa kobieta. Aż szkoda, że straciła mowę. Może wcześniej by nam to powiedziała.

- Nie wiem co to było, ale wyjaśniła, że nie robi nic złego i działa zgodnie ze wskazówkami męża. Wzięła testament do ręki i odłożyła na bok notes, który był pod spodem. A tę kartkę, na której Pan Schmidt wcześniej coś napisał, wyrzuciła do kosza. I to wszystko co pamiętam.

- Dziękujemy. Naprawdę nam Pani pomaga. Może dzięki Pani rozwiążemy tą zagadkę.- uśmiechnęłam się.- Może nam Pani pomóc jeszcze bardziej gdy nam pomoże dostać się do gabinetu.

- O nie! Nie mogę!- przyłożyła rękę do gardła.- Kendall by się jeszcze dowiedział i mnie zwolnił albo…

- Proszę się uspokoić. Wystarczy, że zdobędzie Pani klucz i nam da, a jakby się dowiedział, że tam byliśmy, nie wspomnimy ani słowa o Pani.

- Na przykład taki klucz?- wyjęła go z kieszeni.

- Skąd Pani go ma?

- Ja tu sprzątam, więc mam klucze do wszystkich pokoi.

- Proszę, niech nam Pani go da.- poprosiłam i modliłam się w duchu żeby mi go podała. Dora spojrzała na niego wahając się, ale po namyśle zgodziła się. Podziękowałam jej serdecznie i razem z Chrisem poszliśmy do gabinetu.

Na wszelki wypadek zamknęliśmy się od środka. Pierwsze co zrobiłam to złapałam za testament. Teraz nie miałam go przed oczyma na wyświetlaczu w telefonie Layne’a tylko we własnych dłoniach. Pierwsza strona była drukowana i zrobiona przez notariusza, ale druga była oryginalną wersją Pana Schmidt’a pisaną odręcznie. W pewnym momencie gdy natrafiłam na imię i nazwisko Kendall Schmidt, zauważyłam małą różnicę pisma. Martinez miała rację. Pani Schmidt dopisała syna, ale gdzie to co niby Pan Schmidt dopisał. W śmietniku? Przecież jest już pusty. Na kartce był odciśnięty mały prostokąt. Błądziłam palcem po wybrzuszeniu.

- Nie myśl już o tym.- Layne wybudził mnie z transu.- Patrz lepiej co znalazłem.

- Teczka.

- Ale jaka gruba. Może tam coś znajdziemy.- otworzył ją. Trafiliśmy na dużej ilości dokumenty. Wertowałam je wszystkie po kolei aż trafiłam na coś ciekawego. Opadła mi szczęka z wrażenia. To w ogóle się teraz nie zgadza z tym co wiem albo może wręcz przeciwnie. Wyjaśnia wszystko. Ale czy to jest to o czym myślę? Nagle gdy zobaczyłam ten papier, olśniło mnie.

- Chris. Masz przy sobie ten kod do walizki?- kiwnął głową.- Podaj mi go!

- Ok, ale co się dzieje?

- Nie wiesz to czytaj to!- wcisnęłam mu do ręki dokument.

- O ja pierdole!- przeklął gdy to zobaczył, po czym szybko zakrył usta.

- No właśnie! To wszystko nie tak!

- Larra, rozwiązałaś zagadkę!- uśmiechnął się.

- Nie Chris, razem ją rozwiązaliśmy.- podskoczyłam z radości. Byłam tak szczęśliwa, że aż z tej radości pocałowałam go w usta. Zbyt mocno mnie chyba poniosło, ale dawno się tak nie czułam jak teraz. On sam był zszokowany moim gestem, ale to oczywiste, że nie protestował.

- A co tu się do jasnej cholery dzieje?- do gabinetu wtargnął Schmidt…





* Już tylko dwa rozdziały do końca. A już w następnym dowiecie się KTO JEST X!!! Nie wiem jak Was, ale mnie to jara, choć nie powinno, bo ja wiem kto to jest. No przecież sama to napisałam huehue :P Za tydzień też zostaniecie wtajemniczeni. Więc widzimy się w piątek :*

PS Można jeszcze oddać swój głos w ankiecie do 20 listopada :D

PS Rozdział miał się pojawić po północy, ale niespodziewanie... zasnęłam. Ci, którzy czekali to przepraszam ;)