Rozdział XVIII - Przyłapany na gorącym uczynku

Wracałam z Christopherem z ogrodu gdzie znaleźliśmy ważną poszlakę. Wyprzedziłam go, bo chciałam jak najszybciej porozmawiać z Panem Pena. Już wchodziłam na schody kiedy usłyszałam jak coś upada na ziemię. Odwróciłam się. Logan i Layne zderzyli się ze sobą, a Hendersonowi wypadła koszula z kosza na pranie. Szybko ją podniósł, a zdezorientowany Chris przepuścił go dalej. Zaraz, zaraz! Nad moją głową zabłysła żarówka. Dlaczego Logan miałby robić pranie skoro od tego jest tu Dora? I to tego dnia? To nie dzień na pranie w tym domu z tego co pamiętam. Rozłożyłam ręce w kierunku Layne’a, ale ten był jakiś taki nieobecny, więc wzięłam sprawy w swoje ręce.

- Logan!- zawołałam go.

- Tak?- odwrócił się powoli. Wyglądał jakby coś go dręczyło.

- Proszę cię, wróć się i pokaż co masz w tym koszu.- zrobiłam dwa kroki do przodu i czekałam aż do mnie podejdzie. Layne natomiast przysiadł na schodach. Chyba dokuczały mu coraz bardziej te rany. Dałam mu więc spokój. Poradzę sobie z tym sama.

- Czy coś nie tak?- spytał Logan patrząc mi na usta.

- W sumie to tak. Możesz mi wytłumaczyć co ty robisz?

- A nie widać?- uniósł kosz.- Robię pranie.

- Dzień prania był trzy dni temu, a w dodatku od takiego typu spraw jest tutaj Martinez. Co tydzień ją wyręczasz w obowiązkach domowych?- założyłam ręce.

- Naprawdę nie wiem do czego pijesz…- pokręcił niewinnie głową.

- Wyjmij ubrania z kosza.- rzekłam stanowczo.

- A-ale dlaczego? Czy ja jestem o coś oskarżony?- postawił kosz na ziemi.- Przecież ja nic nie zrobiłem!

- To skąd te nerwy?- zmrużyłam oczy.- Zrób tylko to o co proszę. Wypakuj wszystko pojedynczo.

- Larra?- wtrącił Layne.- Ja pójdę do łazienki, ok?- kiwnęłam tylko głową. Szybko wróciłam do sprawy z Loganem. Z niezadowoleniem wymalowanym na twarzy wyjmował wszystkie ubrania. Wydawało się, że wszystko jest w porządku. Przejrzałam dokładnie każdy łach. Na samym dnie leżały jeszcze ciemne jeansy. Logan już wyciągał po nie rękę kiedy go w tym wyprzedziłam. Rozwinęłam je. Kolana były całe zielone, gdzieniegdzie brązowe. Uniosłam brwi, a następnie spojrzałam na bruneta, który kucał na ziemi. Podniósł się patrząc gdzieś na bok.

- Co to jest?- spytałam.

- To są spodnie.- odpowiedział posłusznie.

- Nie o to pytam. Skąd się wzięły te plamy na twoich spodniach?

- One nie są moje.- zaczął swoje tłumaczenia.

- Henderson…- zwróciłam się do niego po nazwisku, co on gorzej to zniósł.- Myślisz, że jestem głupia? Powiedz szczerze.- zaprzeczył ruchem głowy.- Wśród sterty twoich ubrań akurat te spodnie nie są twoje choć cię w takich widziałam. Po drugie widzę, że to jakaś przykrywka, bo większość z tych ubrań jest czysta. W niecały tydzień zmarnowałeś aż tyle ubrań? Hmm?

- Oj no dobrze…- wypuścił powietrze z płuc.- Są moje.

- Czyli przyznajesz się?

- Tak.

- Zabiłeś Amandę?

- Tak.- kiwnął głową.- Znaczy nie!- pomachał szybko dłońmi. To znaczy to są moje spodnie, ale ja nie miałem z tym nic wspólnego!- położył rękę na sercu.

- Słuchaj… wygląda na to, że sprawca wyskoczył wtedy przez okno. Na trawie został ślad i…

- Nie!- przerwał mi.- To jakieś nieporozumienie. Głupi zbieg okoliczności. Ja to mogę wyjaśnić.

- No więc?- oparłam się o ścianę. 

- Ja…- przegryzł wargę.- Ja złamałem zakaz. Poszedłem do lasu. Uciekałem przed niedźwiedziem i upadłem poważnie brudząc spodnie.- skończył oczekując mojej reakcji. Sama nie spodziewałam się swojej reakcji. Najpierw mnie zatkało, a po chwili wybuchłam śmiechem. Ten się tylko skrzywił.

- I ja mam w to uwierzyć? Po co miałbyś się wyrywać do lasu, co? Myślisz w ogóle, że naprawdę żyją tam jakieś niedźwiedzie?- spytałam go nadal z uśmiechem na twarzy.

- No na to wygląda!- rozłożył ręce.- Nie wierzysz mi?

- Przepraszam, ale to najgłupsze alibi jakie słyszałam. Pobijasz Maslow’a i Penę.- uspokoiłam się.- A teraz na poważnie. Powiesz mi prawdę?

- Nie!- podniósł głos. Obrażony zabrał swoje rzeczy.

- Ja jeszcze z tobą nie skończyłam!- zawołałam, ale on nie reagował.

Nie chciałam jednak jak ta głupia za nim latać. Jednakże jak tak sobie myślałam… zastanawiałam się czy to może być prawda skoro tak zareagował. Może tylko odstawił taką scenkę żeby mnie w tym upewnić, że to jest prawda. Nie wiem, ale jeszcze z nim o tym porozmawiam. Postanowiłam zobaczyć co tam z Chrisem. Zachowuje się jakoś dziwnie. Zapukałam do jego sypialni. Usłyszałam pozwolenie, więc weszłam. Layne wychodził z łazienki poprawiając rękawy koszuli.

- Zdolny już do pracy?- spytałam.

- Zwarty i gotowy.- powiało od niego ironią.

- Co ci jest?- widziałam, że coś go dręczyło. On na to spojrzał się na mnie jak na kosmitkę.- No co?

- Pierwszy raz słyszę żebyś się pytała co mi jest.- wyminął mnie.- Co z Hendersonem?- zmienił temat.

- Gonił go niedźwiedź w lesie.- odpowiedziałam. Wybałuszył oczy.- Powiesz mi czy mam sama wpaść na rozwiązanie tej zagadki co się z tobą dzieje?

- Nic się nie dzieje. Co się ma dziać? - wzruszył ramionami.- Kiedy gadamy prywatnie ty rzucasz, że powinniśmy zająć się pracą, a teraz kiedy ja o to pytam to cię nagle coś bierze…

- Czy ty się fochasz?- założyłam ręce.

- Nie focham się! Tylko bez takich.- zmarszczył brwi.- Chcesz się zająć pracą to proszę bardzo!

- Aha…- zmierzyłam go wzrokiem przyglądając się mu. Miał poważny wyraz twarzy. Taki jakiś… inny, zniknął mu ten uśmieszek.- Aha!- wskazałam na niego palcem.- Nie! Nie uda ci się granie niedostępnego. Facetom to rzadko wychodzi. Już ja wiem o co ci chodzi…- wystawiłam mu język.

- C-co?- oburzył się.- Nie wiem co tam siedzi w twojej główce, ale nie masz racji. Jestem po prostu zawiedziony.

- Zawiedziony czym?

- Tobą.- spojrzał mi prosto w oczy. Nie bał się wyjawić mi prawdy. Czułam jak te niebieskie tęczówki przeszywają moje ciało.- Nie ukrywałem tego, że mi się podobasz. Ale ty miałaś to gdzieś. Zabiegałem o twoje względy? Zabiegałem. Robiłem wszystko o co mnie poprosisz, bo myślałem, że zdobędę u ciebie jakąś przychylność? Robiłem. Ja…- widać było, że z czymś się ogromnie męczył. Coś bardzo chciał mi powiedzieć, ale nie mógł.- Ja pasuje. Faktycznie, to nie ma sensu. Robiłem z siebie tylko głupka tylko po to żeby…- urwał spuszczając głowę w dół. Mnie wmurowało. Nie wiedziałam co powiedzieć. Nie wiedziałam też co mam czuć. Stałam jak ta głupia. Niby mogłam się cieszyć z tego, że to, co mnie irytowało, odejdzie. Jednak nie umiałam. Nie wiem czemu tak postąpiłam, ale opuściłam pokój. Może to była jakaś reakcja obronna przed tą ciszą, która już zaczęła na mnie źle wpływać. Niech zostanie z tym sam, niech ochłonie. Ja zajmę się w tym czasie pracą.

Zapomniałam jednak co miałam zrobić przed tym jak poszłam do Chrisa. Zamknęłam oczy żeby się skupić. Odtwarzałam wspomnienia wstecz. Przed tym sprawdzałam Logana, a jeszcze przed tym… chciałam pójść do Carlosa! Bingo. Wyjęłam fotografię z kieszeni. Weszłam po schodach i zapukałam do jego sypialni.

- Proszę!- powiedział zza drzwi.

- Witam ponownie.

- Tak mogłem się domyśleć, że to Pani.- westchnął kiedy leżał na łóżku. Podniósł się po chwili.

- Poznaje Pan to?- pokazałam mu zdjęcie. Nie był jakoś wielce zaskoczony. Wykazał obojętny stosunek.

- Skąd Pani to ma?

- Znaleziono je za oknem Pani Amandy, w różanym krzewie. Może Pan to jakoś wytłumaczyć?

- A co ja mogę tłumaczyć? Myśli Pani znów, że ja to zrobiłem, bo to zdjęcie ja robiłem? Przypominam Pani, że album ktoś mi wcześniej ukradł. Potem dopiero zorientowałem się, że brak w nim tego zdjęcia.

- Dlaczego Pan tego mi nie powiedział?

- A czy to było aż takie ważne?

- Być może nie oskarżałabym Pana. Chociaż nadal nie chce mi się wierzyć w zniknięcie i cudowny powrót Pańskiego albumu. Być może Pan to sobie wymyślił.

- Po co?- zdziwił się.- Pani Lawson, ja już na serio nie mam sił się w kółko powtarzać. To już się robi męczące.- położył głowę na poduszce, a po chwili ziewnął.- Widzi Pani?

- To nie jest zabawne.- skrzyżowałam ręce na piersi.

- A gdzie jest Pan Layne?

- Co?

- Raczej kto. Ten człowiek, który zazwyczaj Pani towarzyszy.- zażartował.- Dziwnie Pani wygląda sama bez niego…- przyjrzał mi się.

- Też mi coś. Jeszcze z Panem porozmawiam.- wyszłam z jego pokoju. To jakiś chory dzień. Może to nie dzień. Tu wszystko jest nienormalne. Nad tym domem krąży jakieś fatum. Unosi się tu zła energia.

Musiałam przemyśleć wszystko na spokojnie. Wyszłam sobie na świeże powietrze. Pospacerowałam sobie po pięknym ogrodzie. Przysiadłam na fontannie i zaczęłam kontemplować. Zastanawiałam się kto mógłby mieć interes w tym żeby zabić Amandę. Logan i Pena wysuwają mi się na prowadzenie. Alibi Maslow’a jeszcze spróbuję potwierdzić. Jednak go nie podejrzewam o dziwo. Kayden i Terence niby rozmawiali, ale niczego nie można być pewnym. Dorę to już w ogóle nie podejrzewam o nic, a Mandez ostatnio ma problemy zdrowotne, z którymi sobie nie radzi. Podejrzewam tak jak Logan, że może ona rzeczywiście jest uzależniona...

Kiedy tak myślałam o każdym po kolei, do mojej głowy wdarł się Layne. Chciałam wymazać to sobie z pamięci, ale nie potrafiłam. W dodatku odczuwałam już braki jego nieobecności. Jest mi źle z tą grobową ciszą. Miałam chęć jak zawsze dopiec mu, dogryźć, podroczyć. To mi sprawiało przyjemność, a teraz mi tego brakowało. Nie wyobrażam sobie poważnego Layne’a. Dotarło do mnie, że coś mnie łączy z Mandez. Ja też jestem od czegoś  uzależniona. Kompletnie uzależniona od jego zwariowanej obecności…








* Uwaga, brak denerwującej końcówki. Teraz przez jakiś czas będzie z tym spokój. Czy Logan wymyślił sobie te oryginalne alibi czy może jest w tym prawda? Carlos również broni się jak może. Wszyscy się bronią, sprawa oczywista :) Czy Layne dobrze zrobił jak tak postąpił z Larrą?
Piszcie komentarze, bo Was o to proszę. A trzeba spełniać moje życzenia i to w dniu urodzin :) Taaa kończę dziś 19 lat. Stara dupa już ze mnie ^^