Rozdział XVII - Małe poświęcenie

Kiedy dowiedziałem się, że Sullivan dostał ataku astmy, natychmiast ruszyłem w bieg. Wyleciałem z biblioteki jak wystrzelony pocisk. Skręciłem w prawo i ruszyłem wzdłuż korytarza. Na szczęście jego pokoik znajdował się na parterze. Wparowałem z hukiem do środka rozglądając się za inhalatorem. Na pierwszy rzut oka go nie zauważyłem. Zacząłem się denerwować, bo każda sekunda była cenna. Walczyłem z czasem o życie człowieka. Nagle dołączył do mnie Kendall. Bez słowa podbiegł do szafki nocnej i wziął stamtąd ten mały przyrząd. Równie szybko wróciłem z nim do biblioteki. Kayden przez ten czas zdążył przybrać czerwony kolor na twarzy. Kendall podał mu inhalator. Ogrodnik z trzęsącymi się dłoniami, wstrząsnął nim pośpiesznie, wsadził go do ust naciskając na niego. Wziął wdech, a po chwili jego oddechy stawały się coraz normalniejsze. Jeszcze chwila i byłoby po nim. Terence podał mu szklankę wody. Kiedy było z nim już całkiem w porządku, przysiadł obok niego Schmidt.

- Czy już wszystko dobrze?- spojrzał mu w oczy swoimi zielonymi tęczówkami.

- Skąd wiedziałeś, że jestem chory?- przypatrywał mu się z ciekawością.

- Amanda się wygadała kilka dni temu.- wyznał.- Powtarzała ci żebyś go zawsze nosił przy sobie.

- Nie miałem ataku od roku…- spuścił głowę.

- To nie znaczy, że masz go teraz trzymać na dnie szafki nocnej. Gdybym nie przyszedł do Layne’a, on by tego nie znalazł na czas, a z tobą mogło być źle. Musisz trzymać go na widoku.- zapadła głucha cisza. W tej chwili Henderson i Mandez wrócili na swoje miejsca. Reszta domowników udawała jakby ich tu nie było. Tylko Pena siedział jakoś przygarbiony. Widać było, że coś go gryzło.

- Nie musiałeś tego robić.- odezwał się po długiej przerwie Kayden.

- Ja muszę cię przeprosić.- powiedział Schmidt.- Nie powinienem tego robić. Nie miałem prawa zakazywać wam bycia razem. Nie powinienem też zwalniać z pracy. A od osądzania kto jest winny nie jestem ja tylko detektywi. Przepraszam. Wiem, że też cierpisz. Wybaczysz mi?- ogrodnik kiwnął głową.

- Ja też muszę cię przeprosić.- odezwał się Pena.- Byłem zwyczajnie zazdrosny. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.

- Przyjmuję przeprosiny.- wziął łyk wody.- Jedynemu człowiekowi nie jestem tylko w stanie przebaczyć. Temu mordercy. Jestem taki zagubiony, bo nie wiem kto nim jest, a przebywa tu wśród nas. A jeśli to osoba, którą lubię?- zmarszczył brwi zamyśliwszy się na moment.- I tak jej nie wybaczę…

- Może chce się Pan położyć?- spytała Larra.

- Nie, dziękuję. Wszystko w porządku.- podniósł się.

- No dobrze…- westchnęła.- Mogą Państwo wszyscy się rozejść. Jeśli będę miała jakieś pytania, to poinformuję.- wszyscy po kolei zaczęli wychodzić. Ja nie wiedziałem co ze sobą zrobić. W tym domu działy się dziwne rzeczy. Uznałem, że może Larra nie chcę teraz ze mną rozmawiać, więc skierowałem się do wyjścia.

- Christopher?- zatrzymała mnie swoim głosem.- Zostań…

Po tych słowach powoli odwróciłem się żeby na nią spojrzeć. Miała łagodny wyraz twarzy, a jednocześnie coś ją martwiło. Podeszła do mnie wolnym krokiem i wręczyła do ręki mój notes. Jeśli tylko po to kazała mi zostać to ja dziękuję bardzo. Zabrałem od niej notatnik. Poczekałem chwilę mając nadzieję, że jeszcze się odezwie, ale nie zrobiła tego. Kiwnąłem głową od niechcenia i z powrotem odwróciłem się do wyjścia.

- Gdzie ty się wybierasz?- spytała. Nie pozostało mi nic innego jak znów nawiązać z nią kontakt wzrokowy.

- Larra, posłuchaj…- zebrałem myśli.- Może przesadziłem z tym, że w sprawie śmierci Amandy udałem się na drugą stronę, ale może to i lepiej. Nie musisz się ze mną użerać przy kolejnym. Borrowman zlecił mi pomoc tobie w pierwszym. Nic nie mówił o drugim. A widzę, że chyba się ze mną męczysz i nie ma to najmniejszego sensu. Może faktycznie najlepiej będzie jeśli ja zajmę się pierwszym śledztwem, a ty drugim.

- Co ty gadasz? Hmm Layne…- pokręciła głową.- Ja wiem, że między nami jest mnóstwo spięć. Nie jestem głupia i myślę, że to tylko taka wymówka. Masz coś do mnie osobiście.

- Bo ty to nie masz?- założyłem ręce. Oczywiście ja miałem do niej zupełnie co innego niż ona do mnie, ale teraz jej tego nie powiem.

- Może rzeczywiście tak jest, ale nie chcę prowadzić tego bez ciebie. Jesteś mi potrzebny. Weź się nie wygłupiaj. Połączmy siły i współpracujmy razem przy obu. Przecież współpraca to jedyne co nam dobrze wychodzi. Mimo oporów, ale wychodzi.- nie wiem dlaczego, ale poczułem się o wiele lepiej gdy wypowiedziała te słowa. A ja nie chciałem jej zawieść. Jeśli według niej ta praca to jedyne co nas ze sobą łączy to nie chcę tracić i tego.

- No dobrze, ale masz być dla mnie milsza.- uśmiechnąłem się.

- Ani mi się śni!- zaprzeczyła, ale mimo tego odwzajemniła uśmiech.- Nadal jesteś namolny i irytujący.

- A ty pijesz na smutno.

- Uważaj, bo znów się zagalopujesz.- położyła ręce na talii.

- A nie chciałabyś o tym porozmawiać?- spytałem.

- Nie mamy o czym i radzę ci o tym zapomnieć, bo ja już zapomniałam. Temat uważam za zamknięty.

- Jak chcesz…- po jej wyrazie twarzy przeczuwałem, że ona jednak pamięta więcej z tamtej nocy niż powinna, ale nie chciałem już jej denerwować. Jeśli nie chce, to nie będę jej zmuszał.

- Zastanówmy się lepiej nad śledztwem.- była mistrzynią w zmianie tematów.- Znów jesteśmy bez śladów i musimy szukać motywów. Cięższa robota.

- Ale skąd wiesz? Sprawdzaliśmy sypialnie Amandy, ale zostało jeszcze jedno miejsce.- nagle mi się przypomniało.

- Jakie?- ożywiła się.

Uśmiechnąłem się tylko. Nie powiedziałem jej gdzie. Chciałem ją przetrzymać w niepewności. Kazałem jej tylko podążać za mną. Nie miała innego wyjścia. Wyprowadziłem ją na zewnątrz. Przeszliśmy przez ścieżkę naokoło domu. Zatrzymałem się pod oknem do sypialni Schmidt.

- Tutaj.- oznajmiłem.

- Jesteś pewien?- spytała.

- Miejsca czy tego, że X wyskoczył przez okno?

- I to i to.- odpowiedziała.

- Na bank jestem pewien.- przytaknąłem.- Wiem co słyszałem, a dla X był oto za duże zagrożenie żeby wychodzić drzwiami, bo było wtedy dość widno.- schyliłem się żeby poszukać jakiś śladów w trawie.- Widzisz to?- wskazałem palcem na ziemię- W tym miejscu trawa jest wygnieciona. Morderca upadł właśnie w tym miejscu.

- Ale prócz tej odbitki nie ma nic innego.- chyba nie przekonałem jej wystarczająco. Musiałem jej jakoś zaimponować, więc się nie poddałem.

- Weź proszę rozejrzyj się tam, bo tamtędy musiał uciec sprawca. Bo gdyby pobiegł na lewo to bym go zauważył. A ja powęszę jeszcze w krzakach.

- Tiaa, bo coś w nich znajdziesz.- wywróciła oczami i poszła na wyznaczone miejsce.

Ja zacząłem grzebać w tych zielonych karzełkach jak kloszard po śmietnikach. Odłamywałem gałązki żeby mieć lepszy dostęp do wnętrza krzewów. Nic tam jednak nie znalazłem. Skrzywiłem się. Obok rosły różane krzewy. Podszedłem do nich nie wiedząc jak się za nie zabrać. Na początku ostrożnie odsłaniałem gałęzie próbując się przy tym nie pokaleczyć kolcami. Jednak tak zbytnio nie dało się niczego szukać. Schyliłem głowę, aby przyjrzeć się czy tam coś jest. I kiedy miałem nadzieję, że tam niczego nie ma, bo nie miałem zamiaru w tym grzebać, jak na złość zauważyłem coś białego. Przekląłem pod nosem. Rozejrzałem się. Nie było wokół żadnego badyla, którym mógłbym sobie pomóc. Zacisnąłem zęby i wsadziłem ręce do krzewów, które od razu poraniły moje ręce. Pomyślałem, że im szybciej tym mniej się nacierpię. Zagłębiłem ręce jeszcze bardziej  zarysowując kolcami. Syknąłem z bólu, ale złapałem to co leżało na dnie. Wyciągnąłem ręce i spojrzałem na obrażenia. Moje ręce były w czerwonych ryskach aż do łokci, a w dwóch miejscach drobno krwawiły. Spojrzałem na to co trzymałem w ręce i opadła mi szczęka. Chciałem pobiec do Larry i pochwalić jej się swoim ważnym odnaleziskiem. Jednak szybko się wróciłem, bo wpadłem na mały pomysł. Podwinąłem bardziej rękawy od koszuli żeby zobaczyła jak bardzo się przy tym nacierpiałem. Pozwoliłem sobie też urwać jedną różę. Myślę, że Sullivan nie będzie zły, że zbezcześciłem jego krzaczek. Wsadziłem sobie jej łodygę w zęby i tak postanowiłem do niej pójść.

Kiedy ją znalazłem, pochylała się nad jakąś grządką. Po tym jak mnie zauważyła, wyprostowała się uśmiechnięta od ucha do ucha. A ja byłem z siebie wtedy taki zadowolony widząc jej wyraz twarzy. Podszedłem do niej i oczekiwałem jakiejś miłej reakcji.

- No widzę, że jednak coś ciekawego znalazłeś.- jak gdyby nic, wyrwała mi z ręki to co tam ściskałem, a mnie wryło. Nie tego się spodziewałem. Zawiedziony, z marzeniami zmieszanymi z błotem w jednej chwili, wyjąłem róże z ust i rzuciłem w kąt. Zaciągnąłem również rękawy od koszuli. Nawet tego nie skomentowała. Była zbyt bardzo zajęta tą fotografią.

- Nie ma za co.- wywróciłem oczami.

- Ale przecież to…- nie mogła oderwać oczu od zdjęcia, na którym znajduje się Amanda i Kayden siedzący razem na fontannie.- To ważny dowód. Dobra robota.- uśmiechnęła się, a następnie wyminęła mnie. Dogoniłem ją. Byłem zły. Chciałem siedzieć cicho, ale to nie było w moim stylu.

- Dobra robota? Dobra robota?! Przyjrzyj mi się na jakie poświęcenie byłem dla ciebie zdolny!- pomachałem jej przed twarzą podrapanymi rękami.

- Weź się uspokój. Taka praca.- wzruszyła ramionami.

- No to może tak dostanę całusa na pocieszenie?

- Hahaha. – zaśmiała się.- Idź się lepiej zajmij swoimi rękami.- weszliśmy do domu.

- Wiesz co? Ty faktycznie serca nie masz.- opuściłem głowę i się zamyśliłem. Nagle z kimś się zderzyłem.

- Przepraszam!- powiedział Henderson zbierając z podłogi koszulę. Byłem nadzwyczaj zdumiony, tak samo jak moja partnerka. Mężczyzna zbierał z ziemi ubrania do kosza na pranie.

- Nic się nie stało…?- odpowiedziałem, ale chyba raczej zabrzmiało to jak pytanie.

- Powinienem patrzeć pod nogi.- machnął ręką lekko zdenerwowany. W sumie to też była po części moja wina, ale już nie chciałem się przyznawać. Henderson wyminął mnie i poszedł w kierunku pralni pospiesznie, a Larra rozłożyła ręce z miną Co ty wyprawiasz? Wywróciła oczami jakby robiła łaskę, że robi to za mnie.

- Logan!- zawołała go.

- Tak?- odwrócił głowę niepewnie.

- Proszę cię, wróć się i pokaż co masz w tym koszu.- poprosiła stanowczo, a ja plułem sobie w brodę, że sam tego nie zrobiłem. Nie umiałem nawet tego wytłumaczyć dlaczego mi to tak łatwo przeszło koło nosa...







* Palnęłam na PPP pomyłkę, ponieważ ten rozdział opublikowany jest punktualnie, a chodzi mi o następny, więc sorka. No jak widzicie jednak Kendall uratował sytuację. Czy poświęcenie Layne'a się opłaciło? Czy Logan coś ukrywa w koszu na pranie? Zobaczycie w kolejny piątek :*